Op haar zestigste liet ze los wat anderen van haar ambities en levenswijze vonden. Emmy Postma (66) besloot haar hart te volgen, zo hebben tv-kijkers kunnen volgen in de MAX-serie ‘Kasteelvrouwe Emmy’. “Ik was klaar met het constante: ‘Niet doen’. Dat hoorde ik al mijn hele leven.”
Foto: Elvin Boer
“Al vanaf mijn jeugd kreeg ik te horen dat mijn dromen niets voor mij waren, of niks voor meisjes. Ik kon goed leren en wilde dierenarts of arts worden. ‘Waarom? Je gaat later toch trouwen’, kreeg ik als reactie van mijn moeder.” Zelf werkte ze tot haar trouwen in de zorg. “Mijn vader dacht er precies zo over. Het christelijke milieu waarin ik opgroeide, speelde daarin vast ook een rol. Vrouwen hadden vooral verzorgende taken.
Als tiener liet ik me dit allemaal aanleunen. Ik stopte met het gymnasium; als ik toch niet ging studeren, hoefde ik school ook niet af te maken. Mijn ouders hebben er nooit iets van gezegd. Ze vonden het simpelweg niet belangrijk. Dat heb ik met mijn zonen wel anders gedaan. Doe vooral waar je gelukkig van wordt en wat je leuk vindt, heb ik ze meegegeven.”
Ongelukkig
“Als tiener was ik ongelukkig. Ik had geleerd om niet te weten wat ik zélf wilde, en was stil en verlegen. Van binnen voelde ik me recalcitrant. Omdat ik vroeg van school ben gegaan, ging ik net als mijn moeder maar de verpleging in. Je werd destijds intern opgeleid en hoefde geen middelbareschooldiploma te hebben. Het ging me goed af. Mijn vak als verpleegkundige heb ik met liefde uitgevoerd. Ik had wel een hekel aan al die regelgeving. Hoezo mag er maar één ouder tegelijk een doodziek kind bezoeken? Dat is toch afschuwelijk? In de zorg maakte ik mijn keuzes met een menselijke maat en oog voor de patiënten.”
Huwelijksbootje
“Ik trouwde snel, maar na een jaar ben ik ook weer gescheiden. Na een paar maanden huwelijk ving een vriendin me op, omdat ik doodongelukkig was. Die relatie heb ik eigenlijk verdrongen. Het is dat we het nu over dit onderwerp hebben. Te snel trouwen is het gevolg geweest van mijn opvoeding. Gelukkig had ik ook vrijgevochten vriendinnen die mij andere manieren van in het leven staan lieten zien. In mijn leven heb ik veel verliefdheden gekend en was ik niet altijd even happy. Ik vond het lastig om iemand te vinden bij wie ik het ‘wow-gevoel’ kreeg. Een man bij wie ik mezelf kon zijn.
Rutger leerde ik zeventien jaar geleden kennen via een datingsite. Als ik ooit nog een relatie wilde, moest ik actief op zoek gaan. Het leven ‘alleen’ vond ik prima, maar samen met een partner is het leuker. Met Rutger had ik direct een klik. Hij heeft humor en ik kan urenlang met hem praten. Met hem zag ik mezelf oud worden en durfde ik het aan om nog eens in het huwelijksbootje te stappen.”
Tekst: Ingrid Spelt
Benieuwd naar het hele artikel? Dat leest u in MAX Magazine 20. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
