Na 70 jaar herenigd: Dirk (95) ontmoet de vrouw die hij als baby redde

Tijdens de Watersnoodramp van 1953 redde Dirk Marees (95) met een kotter 68 mensen. Hij bracht onder meer een baby in veiligheid. Het kind verdween nooit uit zijn gedachten. Precies 70 jaar later zag hij de vrouw, die hij destijds redde, eindelijk terug. “Het heeft me goed gedaan.”

Op de rugleuning van de bank prijkt een ingelijste zwart-witfoto van Dirk Marees, toen hij 24 jaar oud was. Dirk kijkt zijn eigen jongere beeltenis vanuit zijn stoel aan. Het is de jongen die zeventig jaar geleden aan een ongewis en angstig avontuur begon. Die in de woeste zee vreesde voor zijn leven en in gedachten voorgoed afscheid van zijn ouders nam. Maar hij is er nog: 95 jaar oud, goed ter been en scherp van geest. Een mensenleven geleden is het inmiddels, maar toch komen nog bijna elke dag de tranen om de aangrijpende herinneringen uit 1953.

‘We voeren tussen boomtoppen’

Als Dirk en de andere Wieringer vissers van de dominee over de watersnoodramp in Zeeland horen, komen ze bijeen in de haven om te overleggen hoe ze kunnen helpen. Op de bonnefooi varen ze via de binnenwateren naar de Zijper tramhaven in Bruinisse. “Van een visserman die op de kade stond, hoorden we dat tussen Zierikzee en Ouwerkerk de meeste hulp nodig was. Mensen moesten geëvacueerd worden. Samen met mijn collega’s Jan en Simon Kooy en Koos Roossien ben ik daar in de WR 86 heen gegaan. We voeren tussen boomtoppen en armen van draglines heen.” De kotter kan niet bij de huizen van Ouwerkerk komen, dus halen Dirk en zijn vissersmaten 68 mensen met een roeibootje van hun daken en zolders. Omdat er maar vier in kunnen, varen ze steeds heen en weer.

Dirk Marees (95)

“We moesten tussen eb en vloed zien weg te komen, maar dat lukte niet. Het getij zat ons tegen. De storm had een gat in de dijk geslagen. Onze kotter kwam vast te zitten op de resten daarvan. Het leek erop dat we zouden gaan kapseizen met 68 mensen aan boord. Ik zag de dood voor ogen”, vertelt Dirk met een barst in zijn stem. Hij lijkt alles weer voor zich te zien. “‘Dirk, gaan wij nu sterven?’, vroeg Koos, mijn maat. Ik durfde niets te zeggen, maar in gedachten nam ik afscheid van mijn moeder en mijn vader. Ik bad tot God: ‘Help ons voordat het te laat is.’ Hoe had ik ooit verder kunnen leven met de dood van 68 mensen op ons geweten?”

‘God zal je belonen!’

Als door een wonder schiet de kotter toch los van de kant. De boot drijft door het gat in de dijk. “We zetten koers naar Wemeldinge aan de overkant van de Oosterschelde. Daar waren geen steigers. Via houten planken brachten we de slachtoffers over een diepte van vijf meter naar de kant. Onder hen was ook een moeder met een baby van zes maanden oud. De moeder vroeg aan anderen hoe ik heette en riep steeds: ‘Dirk, Dirk, je denkt om mijn kind hè! God zal je belonen.’ Voorzichtig bracht ik het kind, gewikkeld in een deken, naar de kant. Ik herinner me dat iedereen in koor het Onze Vader bad. Heel indrukwekkend.”

Benieuwd naar het hele verhaal en de ontmoeting tussen Dirk en de vrouw die hij als baby redde? Lees het in het MAX Magazine van deze week.