In Nederland hebben we best wat bands die al decennia meegaan. Wat is het geheim van deze groepen die soms al meer dan veertig jaar optreden? Dat vragen we aan Frank Kraaijeveld (oprichter van de Bintangs), Micha Hasfeld (oprichter van The Clarks) en Marco Witkamp (Universal Music)
Foto: ANP.
Wat maakt dat sommige bands niet stoppen? Zelfs na vijftig jaar slepen ze hun spullen nog het podium op, spelen ze zalen plat, en zingen hun fans luidkeels mee. De Bintangs doen dat al sinds 1961 en The Clarks zijn na 43 jaar nog altijd niet moe. En ook bands als Normaal en de Nits gaan gewoon verder. Hoe kan dat? Wat is hun geheim?
Gevoel van vroeger
Frank Kraaijeveld is een man van weinig poespas. In de jaren 60 stonden de Bintangs ineens in de hitlijsten met ‘Ridin’ on the L&N’ en ‘Travelling in the U.S.A.’. “Dat was gekkenwerk”, zegt Frank. “Opeens stonden we in zalen die vol zaten met mensen die alles konden meezingen. En het mooie is: als we nu spelen, worden nog steeds diezelfde nummers uit volle borst meegezongen. De mensen willen het horen, en wij spelen het nog steeds met plezier. Dat raakt nooit uit de tijd.” Het geheim zit voor Frank in herkenbaarheid. “Ons publiek groeit met ons mee. Je ziet dezelfde gezichten. Ze kennen de liedjes, ze willen dat gevoel van vroeger weer terug. En er komen altijd weer nieuwe fans bij; jongelui die juist níét voor het nieuwste kiezen, maar teruggrijpen naar die oude sound. Soms zijn het vaders die hun zoon meenemen. Die jongens staan dan bij de bar en kijken eerst wat stoer, maar als we onze oude hits inzetten, zingen ze net zo hard mee. Dat is goud.”
Gewoon doorgaan
Een band zo lang bij elkaar houden is niet vanzelfsprekend. Frank: “Soms vallen er mensen af, dan stopte een drummer of een gitarist. Maar ik bleef altijd. Ik zorgde dat de band bleef draaien. Soms waren we met z’n zessen, soms met drie man. Het maakt niet uit. Als je de kern maar bewaakt. We zijn nooit een hype geweest. Geen Pinkpop, geen Lowlands, geen wilde fratsen. Gewoon jaar in, jaar uit optreden. De mensen komen voor het gevoel, voor de muziek, niet voor een trend.” Hij lacht: “Er zijn jaren geweest dat we gewoon minder populair waren. Dan was onze muziek ineens niet meer in de mode. Maakte niet uit. We gingen gewoon door. En dan, jaren later, was er weer zo’n opleving. Ineens waren we weer hip, vonden jonge mensen onze stijl weer leuk. Alles is in beweging, behalve de Bintangs. Wij zijn altijd hetzelfde gebleven.”
Herkenbare nummers
Ook Micha Hasfeld van The Clarks denkt niet te moeilijk. “Wij zijn in 1982 begonnen en hadden geen plan om rijk te worden. We wilden gewoon spelen, maar wel goed. Altijd op tijd, geen drank op het podium en onze spullen netjes opruimen. En we deden altijd wat de zaal wilde: herkenbare nummers en een goede sfeer. Het was ons brood. We hebben er altijd van geleefd. Niet omdat we beroemd waren, maar omdat we het als werk zagen.” Micha weet nog goed hoe The Clarks ontstonden: “Ik werkte in de makelaarswereld en vond het helemaal niks, omdat het alleen om geld ging. Op een feest zag ik een bandje prutsen; ze sjouwden zelf met de boxen, stonden in hun spijkerbroek op het podium, rookten en maakten er een zooitje van. Toen dacht ik: dat kan beter. Veel beter. We zijn toen gewoon begonnen. Beatles-pakken, goed geluid, alles tot in de puntjes geregeld. En dat sloeg aan. We deden alles met zorg, we gaven het publiek een show. Dat werkte.”
Lees het hele interview in MAX Magazine editie 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bas Hakker
