Tien jaar geleden speelde de familie Blom in de schuur van hun fruitboerderij in Buren de eerste voorstelling ‘Dag Mama’, over leven met dementie. Wat begon met dertig bezoekers, groeide uit tot een landelijk succes dat troost en herkenning biedt aan mantelzorgers, families en zorgverleners.
Foto: Roland J. Reinders
Ooit was het een fruitboerderij aan de rand van Buren. Het erf lag beschut onder appel- en perenbomen. Nu is de hoeve het warme thuis van drie generaties van de familie Blom: Lydia, haar drie kinderen Misha (44), David (40) en Sarah (39) en drie kleinkinderen. Tien jaar geleden speelden zij in de schuur van hun voormalige fruitboerderij hun eerste voorstelling, ‘Dag Mama’, een indringend portret van het leven met dementie. Het combineert hun persoonlijke ervaringen met dementie met hun professionele kennis: Misha, David en Sarah zijn alle drie psychologen. Eerst speelden ze voor bewoners van verpleeghuizen, nu jaarlijks voor ruim honderdtwintig volle zalen door het hele land.
Inzichten en handvatten
“We begonnen met een eenvoudige maar wezenlijke vraag: hoe kunnen we mantelzorgers en zorgverleners die met dementie te maken hebben echt helpen?”, vertelt David. Het antwoord werd ‘Dag Mama’. Het eerste deel neemt de bezoeker mee in het verhaal van een moeder die langzaam verdwijnt in de mist van dementie. In het tweede deel geven psychologen Misha, David en Sarah inzichten en handvatten die helpen in de dagelijkse praktijk. “We combineren de kracht van muziektheater met een lezing”, zegt Sarah. Als ouderenpsycholoog én ervaringsdeskundige ervoer Sarah zelf de frustratie van mantelzorgers die naar huis worden gestuurd met lege adviezen als ‘neem de tijd’, ‘heb geduld’ en ‘neem het niet persoonlijk’. “Dat raakt niet aan wat er echt nodig is. Dementie is een intens proces, een achtbaan van emoties. ‘Dag Mama’ gaat over iets verdrietigs en ingrijpends, maar toch horen we vaak dat mensen met een goed gevoel naar huis gaan. Omdat er humor in zit, wordt het niet te zwaar. ‘Had ik dit maar eerder geweten’, verzuchten ze na afloop.”
Lees het hele artikel in MAX Magazine editie 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Marloes de Moor
