Ans Markus: ‘Schilderen is mijn redding geweest’

Kunstenares Ans Markus (77) heeft zware jaren achter de rug nadat er in 2020 kanker bij haar werd geconstateerd. Na diverse operaties en chemo­ kuren gaat het weer goed met haar. Ze is niet alleen weer volop aan het werk, maar wil in haar expositie­atelier ook weer mensen ontvangen om haar werk en levensverhaal te delen. MAX Magazine zocht haar op.

Foto: Bastiaan Musscher

Ans Markus woont op één van de mooiste plekken van Amsterdam: Prinseneiland, op loopafstand van het centraal station, maar toch een oase van rust met veel water en schilderachtige bruggetjes. Hier kocht haar partner, voormalig zakenman Wybe Tuinman (78), ruim dertig jaar geleden een voormalig VOC-pakhuis uit 1629 waar zowel gewoond als gewerkt kon worden. Ans: “In één ruimte wonen en werken, daar droomde ik al van toen ik straatarm als alleenstaande moeder op braderieën voor 25 gulden portretjes maakte. Een droom om vanuit mijn bed zo achter mijn schildersezel te kunnen kruipen.”

Lees ook:
Ans Markus na haar ziekte

In de gevel van het imposante pand liet Wybe een grote gevelsteen aanbrengen met een varende boot waar ‘Marcus 4:14’ boven staat (het verhaal over de zaaier, red.). “Je moet wel weten wat je nu doet, zei ik. Nu zit je aan me vast. ‘Dat was precies de bedoeling’, zei hij, haha. Toen we hier introkken, heb ik nog drie jaar mijn huisje in Brabant aangehouden. Ik was zo teleurgesteld in de liefde (Ans kwam uit een gewelddadig huwelijk waarin ook haar eigenwaarde gevoelige klappen opliep, red.), dat ik er nog niet gerust op was. Intussen zijn we al meer dan 35 jaar samen en hou ik steeds meer van hem. Het is echt een love story.”

‘Te onzeker en bescheiden’

“Dankzij Wybe heeft mijn talent een podium gevonden, want zelf ben ik altijd te onzeker en bescheiden geweest om voor het voetlicht te komen. Nadat Wybe zijn bedrijven had verkocht, liet hij kaartjes drukken met de titel ‘Schildersknecht’, tja… Maar oh wee als je hem zo behandelde, want hij weet heel goed wat hij waard is. Intussen regelde hij achter de schermen exposities en duwde hij me letterlijk naar de voorgrond. Ik weet nog dat hij mij met twee handen in mijn rug naar Pieter van Vollenhoven schoof bij een speciale gelegenheid. Klopt, hij heeft altijd in mij de mens en kunstenaar gezien die ik uiteindelijk geworden ben. Wybe heeft mij omarmd toen ik dat zelf nog niet kon.”

Lees verder in MAX Magazine editie 3. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.