Hereniging na moeilijke tijden

Guusje bezocht haar man, die na een valpartij en met een lage bloedsuikerspiegel in een verpleeghuis terechtkwam, zo vaak mogelijk. “Ik zag Ed zichtbaar opknappen van onze bezoekjes. Maar toen was daar de lockdown: hem bezoeken mocht niet meer en streekvervoer was niet langer mogelijk. Van beeldbellen snapte Ed helaas niets en daardoor zagen we elkaar niet meer”, vertelt Guusje.

‘Alles moest op afstand’
Mede door heimwee en eenzaamheid verslechterde de gezondheid van Ed. Guusje en haar dochter Marian werden gebeld om afscheid te komen nemen. “Nadat we een dag en een nacht bij hem gewaakt hadden, is hij in ons bijzijn ingeslapen.” Gezien alle coronamaatregelen moest de crematie zonder aanwezigheid van dierbaren van de familie plaatsvinden. Alles moest op afstand. Marian zag dat haar moeder niet goed kon rouwen. Met een resterend bedrag vanuit de overlijdensverzekering zou een lunch met de vrienden een mooie gelegenheid zijn om bij elkaar te komen en samen te herdenken. Door de afstand en het gegeven dat sommigen van hen rolstoelgebonden zijn, bleek het vervoer niet zo makkelijk geregeld. Om die reden schreef Marian naar MAX Maakt Mogelijk.

Klein bedrijf met groot hart
“Van de ene op de andere dag werden ritten geannuleerd en waren de mensen bang om bijvoorbeeld met de taxi voor controle naar het ziekenhuis te gaan”, laat de Hoornse Taxi Centrale ons weten. Nu zijn de voertuigen voorzien van plastic afscheidingen tussen de chauffeur en de passagiers, worden er mondkapjes gedragen en zetten zij de rolstoeltaxi vaker in om voldoende afstand te kunnen houden.

Ontroerd
Het Hoornse taxibedrijf regelt taxiritten voor Guusje en haar gezelschap en doet dit voor een fikse korting. “Wij zijn een klein bedrijf met een groot hart en dragen graag een steentje bij”.
Guusje zit buiten, samen met dochter Marian en begeleidster Gerda, nietsvermoedend te wachten op een taxi. “We zouden ergens naartoe gaan en ik moest mijn mooiste blouse aan. Toen de taxi aankwam en ik naar binnenkeek, begon ik te huilen. Daar zaten mijn vrienden. We begroetten elkaar, uiteraard op gepaste afstand, en vertrokken richting een restaurant, waar ik vroeger vaak kwam met mijn gezin. Na al die maanden waren we weer samen en konden we het leven van Ed toch nog waardig herdenken.”