Erica Terpstra leerde al vroeg dat hoop niet zomaar een gevoel is, maar iets dat je traint. Als olympisch zwemster dreef het haar door de laatste baantjes, later begeleidde het haar door politieke debatten, televisieprogramma’s en reizen over de hele wereld. Vandaag, op 82-jarige leeftijd, vertelt ze exclusief aan MAX Magazine hoe optimisme haar levenskompas bleef én blijft.
Ooit, toen Erica Terpstra als olympisch zwemster nog elke ochtend het water in dook, was het hoop die haar drijvend hield: het vertrouwen dat er ergens, voorbij de laatste baantjes, een doorbraak lag, dat het morgen sneller zou gaan dan vandaag. Nu, decennia later, spreekt ze over hoop met dezelfde vanzelfsprekendheid als waarmee ze toen haar badmuts opzette.
Positief
Ze is 82, maar zodra ze begint te praten, gebeurt dat met de opgewekte levenslust van iemand die zich niet laat reduceren tot een leeftijd, of tot het ongemak van een tegenstribbelende knie. “Dat ik last van mijn knie heb, is inherent aan mijn leeftijd. Dan ga ik niet zitten zuchten van ‘tjonge, jonge wat erg’, maar ik kijk meteen wat ik eraan kan doen, hoe ik het kan compenseren. Zo creëer ik hoop voor mezelf. Ik blijf nooit steken in waar ik in vastzit. Sowieso ben ik niet snel down.” Het zit erin gebakken, denkt ze. “Mijn moeder was een heel positief mens. Als er problemen waren, zocht ze altijd weer met grote opgewektheid naar een oplossing. Dat zit ook in mij. Als je voormalig zwemster Ada Kok spreekt, zal ze er precies hetzelfde over denken: als het niet kan gaan zoals je wil, maak je er toch wat van. Daar kun je je in trainen. Alleen al het zoeken naar hoop is een geweldige vooruitgang als je in een situatie bent beland van: hoe nu verder?”
‘Ik verheug me enorm op nog één grote reis’
Erica op reis
In haar politieke jaren als Kamerlid en staatssecretaris voor de VVD – de wandelgangen, de dossiers, de debatten – gebruikte Erica dezelfde soort hoop die haar vroeger door de laatste honderd meter heen trok. Niet de opgewektheid van iemand die alles rooskleurig ziet, maar het vastberaden geloof dat mensen kunnen bewegen, dat standpunten kunnen schuiven, dat er ergens tussen de regels ruimte zit voor verbinding. Later, in het MAX-programma ‘Erica op Reis’, paste ze diezelfde houding toe: een open, nieuwsgierige blik en het vertrouwen dat een mens altijd meer is dan zijn rol of titel. Door de coronapandemie kon ze in 2020 de laatste reeks niet afmaken. “Toen ik 80 werd, kwam Jan Slagter op mijn verjaardag. Als cadeau stelde hij nog één mooie, reis voor ‘Erica op Reis’ voor. Dat vond ik geweldig. Ik wilde graag nog eens terug naar Mexico. Helaas kreeg ik die moeilijke knie, waardoor ik de reis moest uitstellen. Ik wil wel goed kunnen lopen – zonder rollator – en wat conditie opbouwen voordat ik ga. Ik verheug me er enorm op.”
Tekst: Marloes de Moor
Lees het volledige interview in MAX Magazine editie 51-52. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
