In Veldhoven geeft Cor van den Wildenberg (91) al zestig jaar rijles. Met kalmte, wijsheid en een hart vol aandacht begeleidt hij zijn leerlingen, alsof hij het verkeer zelf heeft uitgevonden.
Foto: Roland J.Reinders
Plechtig neemt Cor van den Wildenberg plaats achter het stuur van zijn Kia Picanto.“Zo, ik zet de koeling aan, doe m’n gordel om. Drie keer kijken: is het vrij en kan ik gaan?” Hij spreekt met een gemoedelijke Brabantse tongval: kalm en trefzeker, met een zachte warmte in zijn dictie. Zijn haar is wit, in zijn ogen ligt de berusting van iemand die het leven kent. Bij een kruising neemt hij gas terug. “Ik mag hier niet doorrijden, maar dien eerst te kijken. Ik pas mijn snelheid aan de omstandigheden aan. Er is weinig zicht, dus: veilig doen.”
Passie voor verkeer
Cor geeft al zestig jaar rijles en laat zien hoe dat er in de praktijk uitziet. Hij slaat bedachtzaam linksaf. Het droge, ritmische tikken van de richtingaanwijzer vult de auto. Zijn blik is ernstig in de binnenspiegel, maar inwendig lijkt hij te genieten van dit ritje door Veldhoven. Verkeer is zijn passie; hij vertelt er graag over, spuit de ene na de andere wetenswaardigheid en kent elk laatste nieuwtje. “In de bibliotheek lees ik de ‘Staatscourant’. Zo blijf ik op de hoogte.”
Ouder, rustiger en wijzer
Cor is met zijn 91 jaar de oudste rij-instructeur van Nederland. Van een auto was in zijn jeugd nog helemaal geen sprake. “We waren eenvoudige boerenmensen. Ik groeide op met een petroleumlamp en water uit de put. Het was hard werken. Ik zat bij de Marine, solliciteerde bij de politie, maar besloot uiteindelijk in 1957 als bedrijfsportier bij Philips te gaan werken. Later werd ik daar chef verkeersdienst. Sindsdien geef ik rijles. Toen ik op mijn 56ste via een afvloeiingsregeling kon stoppen, ben ik mijn eigen rijschool aan huis begonnen.” Zijn zoon Jos, dochter Els, vijf kleinkinderen en hun partners, de hele straat, tal van Veldhovenaren; allemaal haalden ze dankzij Cor hun rijbewijs. Vrijwel nergens zit hij liever dan op de passagiersstoel naast een beginneling. Nooit een snauw, nooit een zucht; alleen bedaarde aanwijzingen. In zijn aanwezigheid schuilt iets geruststellends. Leerlingen vallen voor zijn zachtmoedige geduld. “Als je ouder wordt, word je rustiger en wijzer”, verklaart Cor. “Mannen zijn vaak nog lang onvolwassen, figuren die met zichzelf bezig zijn. Maar op een zeker moment verdwijnt je ego naar de achtergrond. Dan hoef je je niet meer te bewijzen. Ik ben inmiddels grootvader, overgrootvader zelfs. Mijn leeftijd helpt me om me in te leven in mijn leerlingen. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om voor het eerst te rijden, hoe je drie pedalen bedient als je maar twee benen hebt. Nooit van mezelf uitgaan, maar van die ander.”
Vooroordelen
Hoewel zijn leeftijd voor veel leerlingen juist een pluspunt is, krijgt hij ook weleens te maken met vooroordelen. “‘Een man van 91 die nog lesgeeft, is dat nou wel verstandig?’, vragen ze dan. Daarom doe ik regelmatig een toets bij het CBR en laat ik me vrijwillig testen op dementie bij de huisarts. Gelukkig is alles nog in orde. Mijn instructeurspas is laatst weer met vijf jaar verlengd.” Hij geeft vooral les aan jongeren met een ‘rugzakje’, zoals autisme of somberheid, en aan ouderen die angstig zijn. Hij toont de extra grote binnenspiegel in zijn auto. “Die is voor een mevrouw die gevallen is. Zij kan niet goed meer over haar schouder naar de dode hoek kijken. Deze spiegel helpt haar.”
Tekst: Marloes de Moor
Lees het hele interview met Cor in MAX Magazine editie 40. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
