Carrie ten Napel is weer helemaal opgeladen na een zomer met haar gezin. Vanaf 5 september presenteert ze een nieuw seizoen van ‘Carrie op Vrijdag’ en later in die maand komt daar nóg een programma bij: ‘Een jaar in de Alpen’. In een openhartig gesprek vertelt ze over haar drijfveren.
“Ik voel me weer helemaal fris en opgeladen, klaar om aan een nieuw seizoen van ‘Carrie op Vrijdag’ te beginnen”, vertelt Carrie ten Napel, die net terug is van vakantie. “Ik ben met mijn vriend Michiel en onze kinderen Pim van 10 en Lotte van 8 naar Oostenrijk en Italië geweest, heerlijk. Ik kon mijn werk nu beter loslaten. Vorig jaar om deze tijd moesten we nog een heel nieuw programma uit de grond stampen. Als ik nu terugkijk ben ik supertrots dat we het vorig jaar geflikt hebben. Het was mijn eigen idee om een ander soort talkshow te maken met veel meer ruimte voor persoonlijke en verbindende verhalen. En minder zwaar nieuws, om zo op vrijdag met een goed gevoel het weekend in te gaan.”
Minder faalangst
“Ik ben wel iemand die de lat hoog legt en geen presentator die even in komt vliegen om zijn kunstje te doen. Ik ben echt een maker, vind het leuk om met een team te werken en haal daar ook veel energie uit. Nu ik wat ouder, wijzer en meer ervaren ben, heb ik – hoewel ik een perfectionist blijf – ook minder last van faalangst. Wat helpt is dat dit programma zo ontzettend goed bij mij past. Alles wat ik leuk vind aan het leven komt voorbij: muziek, sport, ontroerende gesprekken, positiviteit …”
Emotioneel gesprek
“Als ik één gesprek moet kiezen uit vorig seizoen dat mij het meest is bijgebleven, dan is het dat met mijn tante, een zus van mijn vader die een harttransplantatie heeft gehad. Bij ons in de familie zit een afwijkend hartgen. Mijn vader is de enige in een gezin van vijf kinderen die het niet heeft. Een zus van hem is al overleden en een andere broer en zus hebben een stent. In de generatie na hen zijn er ook een paar kinderen die het hebben. Ikzelf, mijn jongere broer en onze kinderen zijn de dans ontsprongen.
Mijn tante kreeg het hart van een jonge, zwarte vrouw. De broer van de donor zat, samen met haar dochter, met mijn tante bij mij aan tafel. Haar dochter wilde eerst niet komen, ze vond het veel te emotioneel. Maar ze bedacht zich en wilde laten zien dat het leven ondanks drama en verdriet ook doorgaat. Ja, letterlijk in het kloppende hart van mijn tante. Ik hou van verhalen waar veerkracht in zit. Het leven is vallen en weer opstaan.”
Tekst: Jeroen Meix
Benieuwd naar het hele artikel? Dat leest u in MAX Magazine 35 Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
