Josien (82) bezorgt elke ochtend kranten in drie wijken

In de vroege ochtenduren, als de meeste mensen nog onder de dekens liggen, doorkruist Josien Verboord-Verdoorn (82) de stille straten van Drunen op haar fiets. Al 24 jaar lang bezorgt zij de krant. Daardoor heeft ze niet alleen een goede conditie, maar ook afleiding en plezier.

Foto’s: Jasper van Bladel

Onweer, windstoten en lokaal wateroverlast heeft het KNMI voorspeld. Code geel. Krantenbezorgster Josien Verboord-Verdoorn (82) zet zich schrap. Het blijkt niet nodig; de buien slaan Drunen die nacht over. Het is fris en wat heiig deze najaarsdag, waar de schemer langzaam het duister verdringt. De straten zijn zó verlaten dat Josien slingerend van links naar rechts zou kunnen fietsen. ‘Zwieren’, noemt ze dat. Het is afgelopen zomer weleens anders geweest. Niet eerder heeft ze zo veel regen meegemaakt als dit jaar. “Ik was soms zó doorweekt dat ik tussendoor naar huis ben gefietst om droge kleren aan te trekken. Anders krijg je het erg koud. Zeker als je oud bent”, vertelt ze.

25 kilometer per dag

Al 24 jaar bezorgt Josien elke ochtend meerdere kranten, waaronder het ‘Brabants Dagblad’, ‘de Volkskrant’, ‘De Telegraaf’, de ‘NRC’ en ‘Het Financieele Dagblad’.  “Ik heb drie wijken en fiets zo’n 25 kilometer per dag. Nee, niet elektrisch. Liever doe ik het op eigen kracht. Die e-bikes gaan zo hard; dat vind ik eng. Ik ben bang dat ik dan val en iets breek.” Aanvankelijk is het haar man Nico die na zijn pensioen begint met een krantenwijk. “Hij is een echte bourgondiër, met als gevolg dat hij steeds dikker werd. Kranten bezorgen leek hem een goede manier om meer lichaamsbeweging te krijgen en fit te blijven.” Josien, die op dat moment nog op de administratie van Albert Heijn werkt, gaat de eerste zaterdag met hem mee om te helpen. “Dat beviel goed. Ik vond het heerlijk om buiten te zijn en te fietsen. Al gauw ging ik elke dag mee.”

Alzheimer

Totdat Nico noodgedwongen moet stoppen vanwege een herseninfarct en twee heupoperaties. “Langzamerhand vergat hij ook steeds meer. Na onderzoek bleek dat hij de ziekte van Alzheimer had. Sinds december woont hij in een verzorgingstehuis.”

Josien bezorgt de kranten nu alleen en trekt er om kwart over één ’s nachts al opuit. “Het nabijgelegen depot in Drunen valt min of meer onder mijn beheer. Om halftwee open ik de deur en verdeel de kranten onder de andere bezorgers. In het weekend ben ik er zelfs al om elf uur ’s avonds. De zaterdagkranten hebben dan een bijvoegsel. Die bijlagen bezorg ik eerst in een aparte lichting, anders is het loeizwaar. Met die volgeladen tassen kom je amper vooruit op de fiets. Ik ben dan precies op tijd terug voor de rest.”

Afleiding

De krantenwijk biedt haar afleiding van de dagelijkse zorgen. Elke middag bezoekt ze haar man en altijd vraagt hij naar de kranten. “Het houdt hem nog erg bezig. Steeds dezelfde vragen: hoe het op het depot ging, hoe lang ik erover deed en wanneer ik thuis was. Als ik wegga, wil hij met me mee naar huis. Het is moeilijk; het afscheid, de bezoeken. Tijdens het bezorgen van kranten kan ik mijn gedachten verzetten.” Thuis wacht haar ruime eengezinswoning in Drunen, waar ze alles nog zelf doet en elke avond een verse maaltijd kookt. Om acht uur, soms zelfs al om zes uur ‘s avonds, gaat Josien naar bed. “Na het bezorgen ben ik echt wel moe en slaap ik ook nog tot een uur of twaalf ‘s middags. Zo kom ik toch aan voldoende slaap.” “Mam, zou je nou wel doorgaan met die kranten?”, hebben haar kinderen in het begin weleens gevraagd. Voor het geld hoeft ze het immers niet te doen. Maar nee, stoppen wil Josien absoluut niet. “Ik doe het met plezier en krijg er een goede conditie van. Mijn gezondheid is mijn alles.”

Benieuwd naar het hele interview met Josien? Dat leest u in MAX Magazine editie 45. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. 

Tekst: Marloes de Moor