Jacqueline Blom: ‘Leven in angst is vreselijk’

Welk moment veranderde het leven van actrice Jacqueline Blom? Ruim twintig jaar geleden kreeg ze de diagnose borstkanker. Vorig jaar keerde de ziekte terug.

Foto: Feriet Tunc

De diagnose agressieve borstkanker met mogelijke uitzaaiingen kreeg ik twee maanden na de geboorte van mijn tweede kind. Dat was een enorme dreun. Ik kón helemaal niet doodgaan met een peuter en pasgeboren baby. Gelukkig bleken er uiteindelijk geen uitzaaiingen te zijn. Twee maanden wachten op die uitslag was een lange en heftige periode in mijn leven.

Er niet te veel aan denken

Leven in angst is vreselijk. “Je moet er niet te veel aan denken”, was destijds het advies van regisseuse Mady Saks. Zij had zelf borstkanker en haar raad heeft me enorm geholpen. Ik moest mijn negatieve gedachten begrenzen en stond mezelf tien minuten per dag toe om het allerergste te denken. De rest van de dag leidde ik mezelf af. Met de zorg voor kleine kinderen ging dat misschien ook wel makkelijker. Voor mijn kinderen móest ik in het hier en nu zijn. Ik hield mezelf voor dat ik beter zou worden en speelde ondanks de chemokuren in het theater. Spelen verzette mijn gedachten.

Alles tegelijk

Ik dacht dat ik mijn portie wel had gehad, maar vorig jaar keerde de kanker in een milde vorm terug op een moment dat het hélemaal niet uitkwam. Mijn broer Allard had alvleesklierkanker en lag op sterven. Ik heb hem en mijn ouders niets verteld. Wat moest hij op zijn sterfbed met die boodschap, en mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd. Ik kan héél goed mijn eigen problemen tijdelijk opzijzetten. En ik wist ook dat er deze keer geen directe dreiging was om dood te gaan.

‘Je weet toch niet hoe het leven loopt’

Allard was een vanzelfsprekende factor in mijn leven en ik mis hem dagelijks. Zijn lach, onze humor… het zijn duizenden dingen. Bij mijn broer hoefde ik niks; ons contact was zonder verwachtingen. Allard verliezen is een véél groter iets dan ik me van tevoren had gerealiseerd. Zijn overlijden en mijn ziek zijn was héél veel tegelijk. Gevoelsmatig lag ik lange tijd in de kreukels en ik had een enorme behoefte om alleen te zijn. Inmiddels heb ik weer vertrouwen in mijn lijf. Nou, misschien is het meer dat ik, net als twintig jaar geleden, mijn gedachten verzet. Uiteindelijk weet je toch niet hoe het leven loopt.

Tekst: Ingrid Spelt

Dit en meer leest u in MAX Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.