Bijzonder wonen in het Rosa Spier Huis: ‘Ik voel me nooit alleen’

Een veilige haven voor oudere kunstenaars. Het grootste hofje van Nederland. En een geweldige erfenis van drie dappere vrouwen. Het Rosa Spier Huis is het allemaal. Maar hoe is het nu om op deze bijzondere plek in Laren te (mogen) wonen? Ciska Peters (79), Tineke de Nooij (83) en Eric Zilverberg (83) over kapsones, kunstknieën en nieuwe kwieke vrienden.

Foto: Marieke van der Heijden

Toen ik vier jaar geleden hoorde dat mijn dochter me had ingeschreven bij het Rosa Spier Huis was ik razend. Ik wilde helemaal niet naar een verzorgingshuis!”, trapt Tineke de Nooij het gesprek af op d’r zilveren glittersneakers. De voormalige radio- en televisiepresentatrice zit aan een bruin tafeltje in het grand café van het Rosa Spier Huis. Haar rollator met paarse kleuraccenten staat strak naast haar geparkeerd, net als haar glaasje rosé. Inmiddels is ze diezelfde eigenwijze dochter hartstikke dankbaar, want de tijden zijn veranderd. De Nooij: “Mijn gezondheid gaat de laatste tijd hard achteruit. Goddank woon ik niet meer in mijn eentje ergens! Hier heb ik mensen die me in de gaten houden; vrienden én verzorgers. Dat is zo’n fijn idee.”

Lelijk stuk beton

“Ik ben he-le-maal blij dat Tinus (Tineke, red.) hier is gekomen”, reageert bewoner van het eerste uur Eric Zilverberg enthousiast, terwijl hij De Nooij een zoen op d’r wang geeft. De flamboyante kunstenaar die nog steeds wereldwijd exposeert, zocht zelf vijf jaar geleden ‘gewoon een fijne plek’ om na zijn scheiding te kunnen wonen. Het hele idee van gelijkgestemden ging voor hem pas later leven. Zilverberg: “Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik hier kwam; overal waar ik keek, zag ik beton. Poh, ik vond het helemaal niets. Van de 94 appartementen bleek de grootste ook slechts 104 m2. En dat terwijl ik zelf uit een huis van 775m2 kwam.” Ciska Peters zit schuin tegenover het tweetal met stralende ogen. “Hij is ook zo lekker gewoon gebleven, hè?”, reageert ze lachend. De voormalige zangeres leverde zonder moeite een veelvoud aan vierkante meters in. Natuurlijk was het jammer om haar verzameling van de schilders van de Larense School weg te doen, maar tegelijkertijd realiseerde ze zich dat naarmate je ouder wordt, je minder nodig hebt. Simpel.

Tijd voor vrienden

Het is zomaar een doordeweekse woensdagmiddag 16.00 uur en het grand café stroomt langzaam vol. Sommige gezichten herinneren aan lang vervlogen tijden. Om in alle rust verder te kunnen praten, verplaatst ons trio zich naar het aangrenzende atelier. Een plek waar Peters eigenlijk te weinig komt, zo bekent ze. Jarenlang verzorgde de charmante blondine met echtgenoot Pim ter Linde het management van bekend Nederland, van Luv en Hans Klok tot Lee Towers en Bonnie St. Claire. Een baan die haar veel voldoening gaf, maar ook een keerzijde had. Peters: “We waren altijd onderweg, werkten dag en nacht. Tijd om vriendschappen te onderhouden was er niet.” Tijd die ze nu (gelukkig) wel heeft. Ook Zilverberg maakte daarin een ommezwaai: “Kunstenaar is een solitair beroep. En al breng ik nog steeds hele dagen alleen in mijn atelier door, tóch is er een fantastische groep mensen om me heen ontstaan. Ik heb twee rechterhanden en vind dat je elkaar moet helpen waar nodig. Blijkbaar wordt dat gewaardeerd.” Peters: “En je bent nog gezellig ook, want dat is wel een pré, hoor! Zeg Tinus, wil je nog een roseetje? En jij Eric?”

Commissies en clubjes

“Wie je hier ook ontmoet, je hebt altijd een gesprek”, gaat De Nooij verder, terwijl Peters zich ontfermt over de consumpties. “Mijn man zat acht jaar in een tehuis omringd door een stelletje chagrijnige vrouwen die alleen maar ruzie maakten over hun leeftijd. Ik had hem dit zo gegund!” Zilverberg: “Hier heb je een dialoog die je soms zelfs tot nieuwe inzichten laat komen.” Bijkomend voordeel van het Rosa Spier Huis, zo vinden ze unaniem: de wisselende exposities in het grand café én de eigen theater- en concertzaal. Een stukje cultuur binnenshuis waar ze zelf (misschien te) weinig aan bijdragen. De Nooij: “Ze werken hier met commissies, maar ik ben zo bescheiden dat ik durf te roepen dat ik de beste ben, dus ik wil niet in conclaaf met iemand over de programmaring als ik iets organiseer.” Peters: “Ik heb genoeg gewerkt in mijn leven. Ik presenteer net als Tineke met alle liefde Dorpsradio Laren, hier vanuit het Rosa Spier Huis, en dat is het.” Zilverberg: Nou, ik ben onlangs uit de beeldencommissie gestapt, omdat al mijn ideeën werden afgeserveerd. Tja, dan is de lol er ook snel af.”

Tekst: Marieke van der Heijden

Meer lezen? U vindt het complete interview in MAX Magazine editie 32. Bent u geen abonnee, maar wilt u iedere week genieten van puzzels, weetjes, interviews en programma-informatie? U kunt hier abonnee worden.