Wimbledon: waarom dragen de tennissers witte kleding?

Eppo van Nispen tot Sevenaer, directeur van het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid, vertelt over historische én actuele gebeurtenissen in ons medialandschap. Met dit keer de opvallende tradities van tennistoernooi Wimbledon – die voor een groot deel nog steeds worden gekoesterd.

Foto: Getty Images.

Aan sport op radio en televisie geen enkel gebrek deze zomer. Heel Europa lijkt een grote wedstrijdarena. EK voetbal in Duitsland, Olympische Spelen in Parijs en tennis in Wimbledon. Dat laatste toernooi is in alle opzichten uniek. Het is de oudste van deze drie. In 1877 werd daar de eerste wedstrijdbal op het heilige gras geslagen. Heilig, want elk grassprietje wordt daar gekoesterd. Het is dan ook het enige Grand Slam-toernooi op dat gras.

Witte kleding

Brits gras welteverstaan, want Britten houden van tradities. Aardbeien met hagelwitte slagroom zijn daarom ook al 147 jaar de officiële toernooisnack voor iedere toeschouwer. Dat hagelwit is dan ook weer een dingetje. Kleding van spelers moet wit zijn. Geen roze tierlantijnen, geen groene streep. Zelfs de zool van de schoen moet wit zijn. Dat is omdat je in witte kleding zweetvlekken minder ziet. En op een nette club als de exclusieve privétennisclub All England Lawn Tennis and Croquet Club, zoals de club uit Wimbledon officieel heet, houdt men niet van zichtbaar zweet. Het was voor de bontkleurige geklede toptennisser Andre Agassi reden om niet meer mee te doen.

‘De witte bal was niet goed te volgen’

Met de eerste radio-uitzending in 1927 door de BBC groeide de populariteit van tennis in Wimbledon. Tien jaar later, in 1937, bracht de BBC via de magische televisie Wimbledon voor het eerst de huiskamers in. De uitzendingen waren in zwart-wit en de resolutie was zó laag dat de bal soms meer leek op een vliegende mug dan een tennisbal. Een bal die natuurlijk wit was. Dat veranderde met de komst van kleurentelevisie. Die traditionele Britse witte bal was niet goed te volgen, daarom voerde Wimbledon de gele bal in 1986 in. Daar hebben we Richard Krajicek dan ook tien jaar later de finale mee zien winnen met zijn Daphne glanzend van vreugde op de tribune.

Inmiddels zijn er meer dan 25 camera’s en ontelbare microfoons om de wedstrijden op de hoogste kwaliteit thuis te brengen. Ieder zweetdruppeltje is nu wél te zien, daar helpt geen witte tenniskleding meer tegen…

Dit en meer leest u in MAX Magazine 27. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.