Ranomi Kromowidjojo: ‘Niets mocht de winst in de weg staan’

Welk moment veranderde het leven van oud-zwemster en olympisch kampioen Ranomi Kromowidjojo? Het behalen van goud op de Olympische Spelen in Londen.

Foto: ANP

Alles of niets

Goud winnen op de Olympische Spelen van 2012 was mijn heilige missie. Dagelijks was ik bezig met risico’s verkleinen en gezond leven. Niets mocht de winst op die Spelen in de weg staan. In alles wat ik deed, vroeg ik me af of ik beter zou presteren, of het wel of niet bij zou dragen aan mijn olympisch succes. Ik leefde zo in extremen hiernaartoe: héél erg afgezonderd en hard voor mezelf. Alles of niets! Zo’n leven houd je natuurlijk niet jarenlang vol. Ik was 21 en moest nee zeggen tegen vriendjes, verjaardagen, een feestje of even gezellig de stad in. Ik had het er allemaal voor over: dit was wat ik wilde. Gelukkig had ik een hele leuke trainingsgroep, Marleen Veldhuis was mijn grootste concurrent én mijn trainingsmaatje. Ik stond er in Londen zeker niet alleen voor en ‘s avonds deden we gezellig spelletjes.

Steun van ouders

Ik heb ook een hele fijne vriendinnengroep en familie met wie ik dagelijks appte of facetimede. Zij wisten waar ik het voor deed. Mijn ouders, vooral mijn moeder, zijn mijn klankbord. Ik kan ze altijd bellen en alles met ze bespreken. Overigens heb ik wél moeten leren om me uit te spreken, hulp te vragen en in te zien dat je dan niet zwak bent. Mijn ouders waren de pérfecte sportouders. Tijdens wedstrijden zochten ze me niet op, ik nam contact met ze op en mijn ouders bemoeiden zich niet met mijn trainingen en resultaten. Het is zó belangrijk dat ouders er niet bovenop zitten als de prestaties eens wat minder zijn. Als topsporter weet je zelf ook wel dat je niet goed gepresteerd hebt. Mijn ouders voelden dat goed aan. Ze waren er gewoon; mijn ouders proostten op mij bij succes én verlies.

Een mentaal dieptepunt

Aan het BN’er-schap moest ik héél erg wennen, opeens had iedereen een mening over mij. Alles; sport en privé, werd breed uitgemeten in de media. Twee jaar na het winnen van de Spelen in Londen zat ik mentaal op mijn dieptepunt. Mijn oud-trainer vertrok naar het buitenland, de relatie met Pieter (van den Hoogenband, red.) ging uit en mijn carrière liep niet zo lekker. Ik zat niet goed in mijn vel. Door vallen en opstaan en de hulp van een mentalcoach kwam ik erachter dat ik altijd een keuze heb. Ik kan op eigen benen staan en ben meer dan die topsporter!

Tekst: Ingrid Spelt