Anita Witzier nog niet met pensioen: ‘Ik heb mezelf altijd uitgedaagd’

Eigenlijk behoeft ze geen introductie. Anita Witzier (62) is al meer dan 35 jaar een vaste waarde op de Nederlandse televisie. In gesprek met MAX Magazine maakt ze de balans op van haar leven…

Niet de voordeur van haar vrijstaande stulpje in het landelijke Blaricum gaat open na een druk op de bel, maar de deur van het washok bij haar keuken. “Niemand komt hier via de voordeur”, vertelt de in makkelijke vrijetijdskleding gestoken presentatrice. “Ik ben nog even met de was bezig, ga maar vast in de keuken zitten.” Als ze even later aanschuift en gemberkoeken op tafel zet, kan het interview beginnen.

Hoe kijk je terug op jouw lange carrière bij de televisie?

“Goede vraag, ik doe dat eigenlijk nooit. Maar holy moly, wat heb ik ongelooflijk veel gedaan. Van student die een bijbaantje had als assistent van de productieassistent van Tineke de Nooij, naar omroepster, tot meer dan dertig grote programma’s bij KRO-NCRV. Ik herinner me nog levendig mijn eerste omroepbeurt bij Veronica. Ik dacht: als ik nu sterf, zou dat wat mij betreft prima zijn. Mijn instelling is altijd geweest: ik heb het nooit gedaan, ik denk ook niet dat ik het kan, maar ik doe het wel. Ik heb mezelf altijd uitgedaagd, loop niet voor dingen weg, want dan mis je de ervaring. Inderdaad, daarvoor ben ik niet uit Groot-Ammers vertrokken (dorp aan de Lek, red.). Niet omdat ik droomde van een groots en meeslepend leven, maar wel omdat ik een ander leven wilde: geen huisvrouw met vier kinderen. Toen ik naar de grote stad vertrok om te gaan studeren, was mijn leven al geslaagd eigenlijk.”

Nu ben je 62. Ben je een product van je verleden? In jouw geval: kind van een begrafenisondernemer, opgegroeid in een protestants dorp waar je op school gepest werd?

“Bepaalde patronen zitten diep. Zoals dat je vooral niet moet denken dat je wat voorstelt. Dat deed ik dan ook niet. En dat werd natuurlijk bevestigd door het feit dat ik gepest ben. Maar het was ook: kijk niet naar je meerdere, maar naar je mindere en wees dankbaar en blij met wat je hebt. Tegenwoordig is het alleen maar meer, meer, meer. Dat is echt de ziekte van deze tijd. Wat is er mis met tevreden zijn? Net als een ander in zijn waarde laten. Iemand die steun nodig heeft, die geef je wat. Dat heb ik allemaal meegenomen uit mijn jeugd. Dat maakt me een product van m’n verleden.”

Tekst: Jeroen Mei

Benieuwd naar het volledige interview? Dat en meer leest u in MAX Magazine 23. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.