Zangeres Bonnie St. Claire (74): ‘Ik geef mijn leven een negen’

Zangeres Bonnie St. Claire werd bijna 75 jaar geleden geboren op het schip van haar vader als Bonje Cornelia Swart. Ze begon haar muzikale carrière in de jaren 60 en werd al snel een bekend gezicht in de Nederlandse muziekscene. Naast haar muzikale succes, worstelde Bonnie met een alcoholverslaving. Onze verslaggever Jaap van Deurzen blikt met de zangeres terug op haar leven én kijkt vooruit naar de toekomst.

Foto: Marieke van der Heijden.

“Ik geef mijn leven een negen”, jubelt zangeres Bonnie St. Claire. “Ik word 75 jaar en ik ben zo gezond als een vis!” Haar ogen schitteren. Met dat kenmerkende gebaar van haar grote idool Brigitte Bardot, slaat ze het gordijntje van blond haar weg voor haar ogen. We spreken af in een café in het Noord-Hollandse Bergen waar ze op bezoek is bij haar ex-man Anne-Jan Jongbloed. “We zijn wel gescheiden, maar we zijn nog steeds hele goede vrienden.”

Nieuw talent

Na driekwart eeuw Bonnie St. Claire is het tijd om de balans op te maken. Het is de artiestennaam die haar producer Peter Koelewijn verzint. “Ik heb mijn carrière helemaal aan hém te danken. Hij heeft alles voor mij geschreven. Van ballads, smartlappen tot popsongs en Nederlandstalige liedjes.” Ze ontmoeten elkaar in 1966 in Zeeland op een plek waar Peter en zijn Rockets optreden. De populaire zanger is dan al op zoek naar nieuw talent en stapt op een groep meisjes af met de vraag: “Is hier nog een leuk meisje dat een liedje kan zingen?” Bonnie is dan 16 jaar en lid van het trio The Topsy’s. De meidenband treedt op met kampvuurliedjes. “Nee joh, niet à la ‘Jo met de banjo’, dat zou nog leuk zijn geweest, het was veel truttiger! Ik had een enorm minderwaardigheidscomplex over mijn uiterlijk in die tijd en was heel introvert. Maar ik kon wél zingen. Dus ik zei tegen Peter: ‘Ja, ik!’ En gelijk kreeg ik een rooie kop”, zegt Bonnie.

Zakelijk geschil

“Kom jij dan maar eens een liedje zingen”, antwoordt Koelewijn. De kiem voor een jarenlange samenwerking wordt gelegd. Na dertien jaar komt daar na een zakelijk geschil een einde aan. “Daar heb ik de rest van mijn leven spijt van gehad”, zegt Bonnie St. Claire, die altijd bevriend is gebleven met de 83-jarige zanger. “Hij treedt nog steeds op”, zegt ze. Ook zelf moet ze er niet aan denken om te stoppen. Nog bijna elke week zingt ze ergens in het land. Op bedrijfsfeesten, festivals of in theaters. “Mijn stem is nog goed, terwijl ik eigenlijk gehandicapt ben, hè. Maar dat zie je niet aan mij. Er is iets mis met mijn stembanden; die sluiten niet helemaal. Ik heb een beetje een hese stem. Gelukkig heeft dat nooit tégen me gewerkt, het is eerder een voordeel geweest.”

‘Drankgebruik sloop erin’

Een ober komt aan tafel om onze bestelling op te nemen. Bonnie zegt: “Het is nog geen borreltijd en het wórdt ook geen borrel, dus doe maar een Crodino (alcoholvrije aperitief, red).” Het is een soort zelfspot die ze vaak gebruikt. Ik heb me heilig voorgenomen om niet over haar alcoholverslaving te beginnen. Ik vind dat zo’n uitgemolken thema. Maar er lijkt geen ontkomen aan. “Mijn imago heeft toen een enorme deuk opgelopen. Mijn drankgebruik sloop erin. Waarom weet ik niet, want ik voelde me niet zielig of zo, nee ik vond het gewoon lekker, ook sterke drank.” De hoeveelheden worden wel steeds groter. Op een gegeven moment heeft ze door dat ze verslaafd is. “Ik ben toen gestopt met die sterke drank. Ik ben heel klein van stuk, dus ik dacht: dat moet een keer fout gaan. Daarna ben ik op de wijn overgegaan. En dat is mijn redding geweest want daar werd ik ziek van. Het was allemaal zuur dat ik binnenkreeg. Ik kreeg maagproblemen. Ik dronk de hele dag door, tot het moment dat ik het niet meer lekker vond.”

Waggelende losbol

Bonnie is in die tijd een geliefd doelwit voor de roddelpers en cabaretiers. “Ik werd afgeschilderd als iemand die de hele dag door laveloos op de bank lag, maar dat klopte helemaal niet. Het satirische programma ‘Koefnoen’ zet haar neer als een waggelende losbol die bij een flessenbak alcoholdampen opsnuift. “Ze deden me zo goed na, dat ik erom moest lachen. Maar ik vond het wel pijnlijk en dacht: dit ben ik!” Op 1 oktober 2018 stopt ze definitief met drinken en kiepert ze het laatste glas wijn door de gootsteen. “Nee, ik heb nergens spijt van. Ik heb me wel altijd afgevraagd waarom ik zo stom ben geweest, want dit was echt een gevalletje saved by the bell.”

Veel zelfverzekerder

Tijdens de coronapandemie schrijft ze een boek: ‘Kwam een vrouw bij de slijterij’. “Ik was dan wel van de drank af, maar niet van mijn slechte imago. Ik dacht: nu ga ik zélf wereldkundig maken dat ik ben gestopt. Het is de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Ik voel me helemaal gerehabiliteerd en veel zelfverzekerder.”

Tekst: Jaap van Deurzen.

Dit en meer leest u in MAX Magazine 22. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.