Annechien Steenhuizen & Winfried Baijens: Visitekaartjes van het achtuurjournaal

Annechien Steenhuizen (46) en Winfried Baijens (46) geven zelden interviews. Ook al zijn ze prominente presentatoren van het ‘NOS Nieuws’, zelf hoeven ze niet zo nodig op de voorgrond. Toch laten ‘de visitekaartjes van het achtuurjournaal’ – als we ze ontmoeten bij de NOS – zich in gesprek met MAX Magazine van een heel persoonlijke kant zien…

Annechien, al op je veertiende wilde je journalist worden vanuit het romantische idee om later onrecht aan de kaak te stellen. Waar kwam die bevlogenheid op jonge leeftijd vandaan?

Annechien: “Grappig genoeg, doordat ik met mijn ouders naar het achtuurjournaal keek. Ik zag correspondenten in oorlogsgebied en dacht; die verhalen vertellen, dat is belangrijk werk, dat wil ik ook. Die drijfveer zal ongetwijfeld gevoed zijn door wat mijn twee oudere broers en ik van onze ouders meekregen: maak jezelf nuttig, lever een bijdrage aan de maatschappij, wees goed voor anderen en kies niet altijd voor jezelf. Doe iets wat je leuk vindt en laat geld geen drijfveer zijn. Mijn ouders deden ook zinnig werk; mijn moeder was verpleegkundige en mijn vader deed bedrijfsmaatschappelijk werk.”

Winfried: “Dat ik de journalistiek in wilde, zat er bij mij ook al heel vroeg in. Als kind zat ik op zolder op een ouderwetse typemachine een buurtkrant te tikken. Die heel onbescheiden ‘De Baijens krant’ heette. Daar verdiende ik dertig euro per week mee aan abonneegeld. Mijn moeder had ik beloofd dat ik er niets mee zou verdienen, want geld was ook bij ons niet belangrijk, dus doneerde ik het aan Amnesty International. Maar ik was geen heilige hoor, ik heb weleens een greep uit de kas gedaan, hahaha. Ik ben overigens nog wel steeds lid van Amnesty. Ja, maatschappelijke betrokkenheid was voor mijn ouders heel vanzelfsprekend. Ze werkten allebei in het onderwijs en het was bijvoorbeeld heel normaal dat er acties werden opgezet om geld in te zamelen voor Ethiopië. Dat soort dingen heb ik wel meegekregen.”

Jullie zijn 46, een leeftijd waarop de rollen zich kunnen omdraaien en je voor je ouders gaat zorgen. Is dat al herkenbaar?

Annechien: “Voor mij nog niet. Mijn ouders zijn rond de tachtig, nog steeds gelukkig samen en gezond.”

Winfried: “Ik herken het wel. Mijn moeder is ziek geweest, een ernstige vorm van kanker. Het is een wonder dat ze het goed overleefd heeft zonder al te veel klachten. Het klinkt vreemd, maar haar ziekbed is ook een hartverwarmende periode geweest. Dan stond ik ineens te koken met mijn vader en hadden we gesprekken die we daarvoor nooit hadden. Bijvoorbeeld over hoe je verder gaat als de ander er niet meer is als je na 52 jaar zo’n eenheid bent. Hoeveel wil je dan nog in het leven? Vragen waar ik zelf ook over na ging denken. Ik heb al heel lang een gelukkige relatie zonder kinderen, maar ook een licht fatalistische instelling: stel dat mijn partner wegvalt? Hoe ga ik dan verder?”

Benieuwd naar het complete dubbelinterview? Lees verder in MAX Magazine editie 20. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.