‘Daar leerde ik voor mezelf zorgen’

Ik ga een jaar naar Amerika’, zei ik tegen mijn ouders. Ik was 15 en heb me in een uitwisselingsprogramma gekletst, want eigenlijk was ik te jong. Die schooluitwisseling heeft mijn karakter gevormd.

Ik kwam ver weg in een totaal andere cultuur terecht met regels in huis. Bij ons thuis waren er geen regels. De vader van het gezin had spasme, de moeder zat in een rolstoel. Samen hadden ze een dochter. Ik heb nog steeds contact met haar en andere vrienden uit die tijd in Michigan. Dat jaar was niet makkelijk, maar ik heb wel geleerd om voor mezelf te zorgen. Je had geen mobiele telefoon, fax, niets. Een brief was zes weken onderweg. Natuurlijk vond mijn moeder het niet leuk, maar ze wist ook dat ik niet tegen te houden was. Vlak voor haar dood kwam ze er nog op terug. Hoe had ik haar dit aan kunnen doen. Het grappige is dat mijn dochter Lola op haar 18de naar de New York Film Academy ging.

Ik bracht haar weg en bleef een week om haar wegwijs te maken in de stad. De laatste dag brak ik. Moest ik haar achterlaten in deze ietwat verpauperde buurt? Ik barstte in huilen uit. Eenmaal thuis was ik heartbroken. Dus ik snap hoe mijn moeder zich voelde. Mijn uitwisselingsjaar heeft de basis gelegd voor wie ik nu ben. In moeilijke omstandigheden blijf ik overeind. En ik heb geleerd dat ik niet bang ben. Mijn gastouders waren overgevoelig voor de mening van anderen, omdat ze gehandicapt waren. ‘F*ck de buren’, reageerde ik dan. Ze vonden het fijn dat ik voor ze opkwam. Ik kan niet tegen bekrompen- en preutsheid of betutteling. Láát mensen. Ik was dol op mijn gastouders. In 2003 heb ik ze voor het laatst gezien. Ik kreeg een telefoontje dat het niet goed ging. Onmiddellijk paste ik mijn werkschema aan en pakte diezelfde middag het vliegtuig naar Michigan. Ze waren zo blij om me te zien. Ik heb ze nog eens extra bedankt voor de mooie tijd die ik bij ze doorbracht. Niet lang erna overleden ze. Overigens had het zomaar gekund dat ik mijn leven daar had opgebouwd. Na het uitwisselingsjaar kreeg ik een scolarship in Ohio. Maar dat werd mijn vader echt te gortig.

Hij stuurde een kort briefje: ‘Het wordt tijd dat je thuiskomt. Je moeder begint tegen je foto te praten. Je pa.’ Ik heb nooit spijt gehad dat ik niet ben gebleven. Ik miste mijn familie verschrikkelijk.”