Catherine Keyl over die man in dat kamp

Soms ontmoet je iemand aan wie je een dankbare herinnering hebt. Een persoon die je heeft geïnspireerd, of wellicht je leven heeft veranderd en aan wie je altijd bent blijven denken.

Catherine Keyl (1946) is in Den Haag geboren. Ze begon haar televisiecarrière als regieassistente bij de IKON en werkte als internationaal verslaggeefster bij ‘Hier en Nu’. Ze presenteerde een groot aantal televisieprogramma’s, waaronder ‘De 5 uur show’. Ze schreef diverse boeken, zoals ‘Oorlogsvader’. In ‘Overleven’ beschrijft ze hoe mensen na een moeilijke periode hun leven kunnen voortzetten. Ze heeft een wekelijkse column in de ‘Telegraaf’ voor de pagina Vrouw.

Er zijn natuurlijk veel mensen die invloed op mijn leven hebben gehad, maar als ik moet kiezen dan doemt toch het gezicht naar voren van een man die ik maar één dag heb ontmoet en wiens naam ik niet eens meer weet. We bezochten samen het kamp Sachsenhausen, waar mijn vader tijdens de oorlog had gezeten. Hoewel hij nooit over de oorlog en zijn tijd in het kamp sprak, wierp die periode toch een schaduw over ons gezin. Daardoor hing er altijd een zeker mysterie rond mijn vader. Een mysterie dat ik uiteindelijk heb proberen op te lossen door het boek ‘Oorlogsvader’ over hem te schrijven. Dat is me gedeeltelijk gelukt, zeker door de inspanningen van Leon Tokkie, die veel research voor mij heeft verricht.

Maar terug naar de dag van de ontmoeting met die man in 1992. Ik was uitgenodigd om in Duitsland een programmaformat van mij te begeleiden. Tijdens een vrije dag besloot ik het kamp Sachsenhausen te bezoeken; ik kreeg van de maatschappij een auto met chauffeur toegewezen. Ik herinner me nog hoe we tijdens een druilerige dag door het naargeestige bos reden en in het kamp terechtkwamen. We raakten met elkaar in gesprek en hij vertelde me dat zijn vader tot 1958 in een Russisch gevangenkamp had gezeten. Door hem besefte ik pas goed hoe ieder mens zijn persoonlijke verhaal over de oorlog had. Ervaringen die tot vele jaren na de oorlog sporen achterlieten. Ik beschouw het nog steeds als een geestverruimend moment. We hebben samen nog huilend bij de galg op het grote

plein van het kamp gestaan, waar tijdens de oorlog iedere dag iemand werd opgehangen. Daarna zijn we naar het hotel teruggereden. We namen afscheid van elkaar en ik heb hem nooit meer gezien. Ik heb geen foto van hem. Maar vergeten ben ik hem niet.