Imca Marinover Bob Schoorl

Imca Marina (Hendrikje Imca Bijl) is in 1941 in Zuidbroek geboren. Als zangeres werd ze bekend met nummers als ‘Viva España’ en ‘Harlekino’. Daarnaast is ze werkzaam als ambtenaar van de burgerlijke stand in heel Nederland. Naast het sluiten van huwelijken begeleidt ze ook scheidingen. Ze heeft diverse boeken geschreven en geeft lezingen over allerlei onderwerpen.

Nadat ik rond mijn zeventiende een talentenjacht had gewonnen, werd ik in 1959 benaderd door de talentscout Bob Schoorl van muziekuitgeverij Basart.

Hoewel ik eigenlijk tuinarchitect wilde worden, was het onvermijdelijk dat ik de muziek inging. Toen ik in Amsterdam bij de zangpedagoge Bep Ogterop ging studeren, haalde Bob me van de trein en bracht me naar het adres waar ik een kamer had gehuurd bij mijn tante Janny.

Hij had een mooie, melodieuze stem en formuleerde prachtig. Dus ik had een bepaalde voorstelling van hem gemaakt, maar hij viel eerlijk gezegd wat uiterlijk betreft nogal tegen. Hij was veel ouder dan ik, had lang grijzend haar, droeg een bril met zwaar montuur en jampotglazen en was blind aan één oog. Maar wat een vriendelijke uitstraling had hij. Ondanks ons leeftijdsverschil werden we kameraden, zonder verliefd te zijn, wil ik nadrukkelijk vermelden. Bob, zoon van de beroemde zilversmederij aan het Rokin, was een buitengewoon begaafde man. Hij componeerde, speelde piano, kon mooi tekenen en was zilversmid. Hij nam me mee naar concerten, musea, restaurants, leerde me wijn drinken en bracht me in contact met de grote fi losofen, waar hij prachtig over kon vertellen.

Hij schreef muziek voor me, maar nooit een hitje. Hoewel hij getrouwd was – hij had twee kinderen – zwierf hij vaak door de stad en sliep dan bij zijn beste vriend Kees Bigot. Ik raakte bevriend met zijn zus, internist, en zijn tante Jo Schoorl. Die mensen hebben mijn leven echt verrijkt. Ik was jong, een meisje uit de provincie en zij hebben mij de wereld leren kennen. Tot op de dag van vandaag ben ik Bob dankbaar.

Hij is één van de engelen die ik in mijn leven heb ontmoet. Op een avond zou hij bij mij komen eten en het briefpapier brengen dat hij voor mij had ontworpen. Het werd alsmaar later, maar hij kwam niet. Toen zijn zus belde, wist ik wat ze ging zeggen. Op weg naar mij toe, met het gedrukte briefpapier onder zijn armen, had hij op straat een hartaanval gekregen, nauwelijks vijftig jaar. Ik denk nog vaak aan hem. Zijn foto’s zijn helaas tijdens een brand vernietigd, maar zijn stem hoor ik nog steeds.