Loes Luca over Kees Eijrond

Loes Luca is in 1953 in Rotterdam geboren. Ze speelde in talloze theaterproducties, fi lms en televisieseries zoals ‘’t Schaep met de 5 pooten’. Tot december speelt ze ‘Uit het hoofd’, geschreven door Maria Goos en gebaseerd op haar eigen leven. In 2023 speelde ze in de nieuwe tv-serie ‘Maud en Babs’. In 2024 vervolgt ze met Pierre Bokma de toneelvoorstelling ‘Zoek’, waarin de acteurs twaalf rollen spelen.

In 1972 woonde ik samen met Pieter Kramer in de Kraanstraat in Utrecht, waar ik aan de Academie voor Expressie door Woord studeerde. Tijdens een opening van een winkel van een vriendin zag ik een gesoigneerde man die me meteen opviel. Een soort Kuifje.

Hij was lang, droeg grote schoenen en kniekousen met een geruit patroon en een knickerbocker. Hij kwam meteen bij me binnen, met dat prachtige uiterlijk en zijn beschaafde stem. Onze vriendschap bouwde zich in de jaren op. Nadat hij zijn bloemenhandel verkocht en een spiegeltent opende, ging ik daar werken. In die tijd kocht hij ook een monumentaal pand dat hij zorgvuldig restaureerde.

Zo leerde ik wat goede smaak was. Laatst heb ik mijn slaapkamer behangen met behang dat ik nooit gekocht zou hebben als ik Kees niet had gekend. Hij leerde me ook autorijden. Nog steeds heb ik baat bij zijn opmerking dat een auto in principe rechtdoor rijdt. Hoewel hij het bijzonder druk had, hielp hij me bij mijn administratie, die ik als zelfstandig kunstenaar moest bijhouden. Eén gulden vijftig, plus drie gulden, dat soort bedragen. Op een gegeven moment zei hij dat het tijd voor me werd om een huis te kopen. Heel eng vond ik dat, maar hij nam mijn angst weg om grote dingen te kopen. “Een hypotheek is de goedkoopste manier om aan geld te komen”, zei hij. Toen we een pand binnenstapten, riep hij meteen: “Verkocht!”

Ik woon er nog steeds. Hij kocht een huis voor zijn moeder, dus deed ik dat ook, op zwaaiafstand van mijn huis. Nadat ik scheidde van mijn eerste man, belde ik hem huilend op. Hij zei: “Als je wilt dat je dochter geen schade van de scheiding oploopt, moet je vanaf nu veel slikken.” Nog steeds ben ik hem dankbaar voor die opmerking, want ik ga nog steeds in harmonie met mijn ex om, dankzij Kees. Zo lang als ik hem ken is hij mijn geestelijke en fi nanciële leidsman. Ik neem dan ook geen beslissing zonder hem. Bij tijd en wijle heb ik ook voor hem gezorgd, zoals dat gaat in het leven. Een paar keer per jaar bezoek ik hem in Lissabon, waar hij een groot hotel heeft.

Die schat is zo zorgzaam voor me. Voor ik vertrek belt hij me op en zegt me wat ik allemaal moet doen om op het juiste moment en levend ter plekke te komen. En dan wacht hij me op, nog steeds in knickerbocker.