Joris Linssen over Louis van Es

Joris Linssen (1966) groeide op in Eindhoven. Op televisie werd hij bekend door programma’s als ‘Taxi’ en ‘Hello Goodbye’. Momenteel is hij met zijn band Caramba op tour met het programma Dichterbij, waarbij grotendeels liedjes worden gespeeld van musici uit de provincie. Deze maand verschijnt ‘Het boek Louis’, zijn debuut als romanschrijver.

Ik kom uit een progressiefintellectueel milieu. Rond mijn zestiende, mijn ouders waren gescheiden, begon ik me daarvan los te weken.

Ik ging van school af uit protest tegen ‘het systeem’, kwam in de krakers- en punkbeweging terecht, had een hekel aan autoriteiten, leidde een nachtleven en dronk veel. Kortom: het was mijn ‘coming of age’. Terwijl ik begon in te zien dat de punkbeweging net zo conservatief was – met nog meer regels – als het systeem waartegen ik me verzette, kreeg mijn moeder een relatie met Louis. Ik voelde me meteen tot hem aangetrokken; hij was anders dan alle mensen die ik tot dan had gekend. Achteraf ben ik nog trots op mijn moeder dat ze zo’n romantische keus heeft gemaakt. Louis was iemand van de wereld en ruimdenkend van geest. Bovendien, wat kon je met hem lachen. Vooral in het begin spraken we over van alles. In de eerste jaren dat ik hem kende had hij een drankprobleem, terwijl ik ook te veel dronk. Op een dag stopte hij resoluut en begon anderen te helpen.

Ik dacht: ja, als hij uit de goot klimt, kan ik er niet in terechtkomen. Ik ben weer naar school gegaan, ging studeren en kwam zo via Latijns-Amerikastudies in Mexico terecht. Daar ontwikkelde ik de liefde voor de mariachi-muziek, die voor een belangrijk deel mijn muzikale carrière bepaalde. Zo heb ik mijn hang naar alcohol verruild voor de kick van het podium. Tot op heden is Louis een inspiratiebron voor mij, mede omdat hij iemand was die vergevingsgezind was. Ook het begrip gelijkwaardigheid heb ik van hem geleerd.

Hij had een boeddhistische levensbeschouwing en leerde mij om overtuigingen los te laten. Mijn programma ‘Boeddha in de polder’ heb ik dankzij hem kunnen maken. Drie jaar geleden overleed hij. Vaak vroeg hij mij een boek over zijn leven te schrijven, maar het kwam er nooit van. Tot zijn dochter mij de brieven liet zien die hij over zijn jeugd had geschreven. Hij was de zoon van een prostituee, die later werd vermoord, terwijl hij onschuldig in een gevangenis in Parijs zat. Onvoorstelbaar dat iemand met zo’n jeugd tot zo’n persoonlijkheid kon uitgroeien. Hij is het bewijs dat alles mogelijk is. Tijdens de coronaperiode vond ik eindelijk de tijd het boek over hem te schrijven. Ik ben blij dat ik die schuld heb ingelost.