Handbaltopper Estavana Polman: ‘Zo kampioen worden is natuurlijk niet leuk’

De sportwereld blijft op slot. Hoe gaan onze toppers hiermee om? Deze week: handbalcoryfee Estavana Polman. Ze is 27, woont in Denemarken en heeft een relatie met Rafael van der Vaart.

Dat de Olympische Spelen werden afgelast, verbaasde me allerminst. Het zou me hebben verrast als ’Tokio’ niet of pas op het laatste moment was afgeblazen. Het lukte me moeiteloos de focus los te laten. ‘Sport is maar sport’, roep ik altijd. Mijn gezinnetje en mijn familie vind ik oneindig belangrijker. Rafael, onze dochter Jesslynn, de momenteel bij ons logerende bonuszoon Damian en ik vormen een hechte eenheid. Ik voel me stressvrij. Zeer ontspannen. Het weinig hoeven plannen ervaar ik als prettig.”

‘Gezondheid boven alles’
“Ik weet hoe het is zonder publiek te handballen. Eén keer gebeurd. Bizar. De eerste minuten denk je: wat is dit? Om vervolgens de knop om te draaien, want je wil winnen. Met Esbjerg zijn we Deens kampioen geworden, omdat door de play-offs voortijdig een streep werd gehaald. We moesten nog drie wedstrijden spelen. Als je op deze manier de titel in je schoot geworpen krijgt, beleef je weinig plezier. Aan de andere kant hoort het bij deze rare, onzekere periode. Het verbijstert me, maar ik accepteer het, omdat de volksgezondheid boven alles gaat.”

‘Bewust rust inbouwen’
“De trainingen liggen stil, dus je moet zelf aan je conditie werken. Je kunt jezelf dan pushen of vooral rust inbouwen; ik kies bewust voor het laatste. De twee coaches zijn naar huis gestuurd. Ik loop hard en train, in de open lucht, met een groepje van vier meiden uit mijn ploeg. Geen high fives, geen knuffels. Onwezenlijk eigenlijk. Wat met de club Esbjerg te maken heeft, lijkt verder weg dan ooit.”

‘Mijn hartsvriendin is 84’
“Denen zijn rustig, relaxt, gedisciplineerd. Doen geen gekke dingen, houden zich aan de door de regering opgelegde regels. Dat het bij ons met besmettingen meevalt, lijkt ook het gevolg van het snel dichtgooien van de grenzen. Ik heb een heel dierbare vriendin. Vera heet ze, ze is 84. Bijna tien jaar geleden leerde ik haar kennen; ze was mijn onderbuurvrouw in mijn toenmalig appartementje. Ze leerde me Deens. Het grote leeftijdsverschil speelt totaal geen rol. We bespreken alles met elkaar. Tot voor kort kookten we samen, we lachten en huilden samen. Bij haar kan ik volstrekt mezelf zijn. Vera betekent vreselijk veel voor me. En nu zijn we dus genoodzaakt fysiek afstand te nemen. Ze praat vanaf haar balkon naar me en wij zetten boodschappen voor haar deur.”

‘Ik mis vooral mijn familie’
“Geen flauw idee wanneer we weer kunnen handballen. We zien het wel. Het meest kijk ik uit naar het weerzien met mijn familie in Nederland. Voor de oma’s en opa’s liggen stapels tekeningen van hun kleinkinderen klaar.”