Column van Jan: Mensonterend

Sander Dekker is niet mijn grootste vriend. Als staatssecretaris voor de Media heeft hij de publieke omroep veel schade berokkend. Maar als minister van Rechtsbescherming heeft hij een initiatief genomen dat alle lof verdient. Op 1 oktober opende hij namelijk het meldpunt afstand en adoptie. Daar kan iedereen die tussen 1956 en 1984 betrokken is geweest bij een gedwongen adoptieproces zijn of haar verhaal doen.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig stonden duizenden vrouwen hun kind af, vaak onder dwang. De biologische moeders werden destijds zodanig onder druk gezet door geestelijken, ouders en maatschappelijk werkers, dat zij eigenlijk geen andere keuze hadden dan afstand doen van het kind. Naar schatting zijn er zo’n 15.000 kinderen op deze manier ter adoptie afgestaan. De meeste gedwongen adopties vonden plaats vanuit tehuizen waar de vaak ongehuwde en jonge moeders hun toevlucht zochten. Toentertijd was ongehuwd zwanger raken een grote zonde en reden voor de familie om de zwangere de rug toe te keren.

Zij zagen zich daarom genoodzaakt om aan te kloppen bij speciale tehuizen voor ongehuwde moeders. In ‘Tijd voor MAX’ hadden we twee moeders te gast die ooit zelf een kind (uit een zwangerschap voortgekomen uit misbruik) hebben moeten afstaan. Dit ging gepaard met onnoemelijk veel verdriet en leidde tot trauma’s en diepe littekens op de ziel bij moeder én kind. Bewondering heb ik voor de moed van Trudy Scheele-Gerritsen. Nadat bij de toen 22-jarige Trudy haar pasgeboren zoon tegen haar wil werd weggehaald, zweeg zij uit schaamte vijftig jaar lang over wat ze had meegemaakt. Maar nu eist zij erkenning voor het leed dat haar is aangedaan en opheldering over de toenmalige praktijken. Wilt u meer weten over het meldpunt en hoe dit te bereiken, kijk dan op maxvandaag.nl