Column van Jan: Vol in ’t leven

Vaker dan vroeger kan ik wat korzelig reageren op omstandigheden en het gedrag van mensen in mijn omgeving. Vroeger nam ik futiele onaangename zaken met een korreltje zout, terwijl ik me daar nu vaker wél druk om maak. Zou het met het klimmen der jaren te maken hebben? Wordt samen met het lichaam ook de geest wat minder soepel en plooibaar? Als ik maar geen ouwe mopperaar word… Maar sinds kort houd ik die kwieke dame op leeftijd voor ogen die ik onlangs ontmoette. Een vriend was jarig; “Je blijft toch zeker wel eten?” Zijn schoonmoeder van 94 was er ook en wat heb ik van haar levenslust genoten! Ze zag wat slechter en haar gehoor was ook niet meer wat het geweest was, maar tussen de oren was niets mis. Integendeel, ze reageerde tijdens de gesprekken aan tafel ad rem met gevatte en soms zelfs ondeugende humorvolle opmerkingen. Ze stelde ook veel belangstelling in de werkzaamheden van de aanwezigen – ik moest van alles vertellen over de MAX-programma’s -, pluisde vol interesse de koopbrochure door van het nieuwe huis van een kleinzoon en zijn vriendin en toonde zich trots op de nieuwe baan van een andere kleinzoon. De dood van haar man een aantal jaren geleden had haar hard getroffen, maar ze ondervond veel steun bij haar familie en de medebewoners in de ‘aanleunflat’, met wie ze nog aan tal van activiteiten deelnam. Zo had ze de levensvreugde opnieuw gevonden en nu geniet ze met volle teugen van het leven en de mensen om zich heen. Konden we allemaal maar zo vrolijk en optimistisch oud worden!