Politiek, toon lef

Tweede Kamerlid Corinne Ellemeet van Groen Links lanceerde onlangs een nieuw zorgplan voor ouderen: ‘Lachend Tachtig’. Ze wil met haar nota de discussie over ‘overbehandelen’ aanzwengelen.

Ik vind het een dubieus plan en werd vorige week door de redactie van ‘Pauw’ uitgenodigd om met mevrouw Ellemeet in debat te gaan. Zij vindt dat artsen vaker moeten nadenken of een operatie of behandeling nog zin heeft, ook om de groeiende kosten van de zorg te beperken, en pleit voor een kwetsbaarheidstest voor 65-plussers die in het ziekenhuis terechtkomen. Zo moet de oudere patiënt onder meer de namen van de maanden achterstevoren kunnen zeggen. De beslissing om al dan niet te behandelen kan daar dan van afhangen. “We kunnen u wel een nieuwe heup geven, maar thuis heeft u extra kans op vallen en dan is het voor niets geweest”, zou de seniore patiënt met pijnklachten door een versleten heup te horen kunnen krijgen. Afgezien van het feit dat hier sprake is van leeftijdsdiscriminatie, vind ik dat de politiek moet erkennen dat ze veel te snel zijn geweest met het sluiten van verzorgingstehuizen zonder goed alternatief. Ook Groen Links was voor de sluiting van die tehuizen, waardoor veel ouderen echt aan hun lot zijn overgelaten. Daardoor gebeuren thuis veel ongelukken, wat weer leidt tot een toestroom bij de eerste hulpposten. We zouden dat besluit moeten terugdraaien en nieuwe woonvormen voor kwetsbare ouderen moeten maken. Dat getuigt niet alleen van visie, maar ook van lef.