‘Ik donderde van de roze wolk af’

Jinte werd op mijn buik gelegd en ik voelde me gelijk moeder. Zó waanzinnig. Zeven jaar heb ik naar het moederschap toegeleefd.

In 2013 stopte ik met mijn tenniscarrière en werd de wens om een gezin te stichten met mijn vriend Marijn sterker. Door een bloedvatafwijking in mijn lichaam was het alleen te gevaarlijk om zelf een kindje te dragen. Draagmoederschap was op dat moment voor ons financieel niet haalbaar, dus wilden we adoptie verder uitzoeken. We hebben het hele voortraject doorlopen, maar besloten na 2,5 jaar om toch te stoppen. De optie draagmoederschap kwam opnieuw op tafel en we vonden uiteindelijk een draagmoeder in Canada.

In dat land is draagmoederschap niet commercieel en doet een vrouw het om stellen te helpen tegen een onkostenvergoeding. Een mooie gedachte, en voor ons was het financieel meer haalbaar. Via Skype hadden we contact met haar. Héél surrealistisch. Het klikte, en nog steeds hebben we een paar keer per jaar contact met elkaar. Zo’n traject ingaan is heel heftig. Een kind krijgen is het grootste goed en dat vroegen we wél aan een vreemde op een ander continent. Ik ben zo dankbaar voor Jinte. Die eerste vier maanden met haar thuis was een wonder. Mijn stiefdochter, uit een eerdere relatie van Marijn, was ook zo trots. We vormden een gelukkig gezinnetje tot het noodlot toesloeg en ik de diagnose borstkanker kreeg. Ik donderde ineens van die roze wolk af.

Heb ik niet genoeg op m’n bordje gehad, dacht ik soms. Ik raakte op m’n achtste gehandicapt, doordat ik aan een operatie aan mijn rug een dwarslaesie overhield. Jarenlang ging ik de medische molen in om moeder te worden en dan nu dit weer. Ik heb zeker weleens zelfmedelijden gehad, maar daar heb je niks aan. Voor Jinte zorgen kostte tijdens mijn behandeling héél veel energie. En dat kon ik lang niet altijd opbrengen. Tegelijkertijd was ze natuurlijk ook een enorme motivatie om te knokken. Door die innerlijke kracht kon ik me door de chemo’s, de operatie en bestralingen heen slaan. Voor Marijn was het ook een complete shock. Gelukkig konden we samen een modus vinden om de taken goed te verdelen. Ik maakte kleine stapjes vooruit en vierde succesjes.

Het gaat nu goed met me. Het is misschien een dooddoener, maar door tegenslag word je uiteindelijk sterker. Ik maak nog bewuster keuzes, en dat is een cadeautje!