Eeuwig dankbaar

Hij is niet meer. Die grote bijzondere Wim de Bie. Onlosmakelijk verbonden met het beste televisieduo aller tijden: Van Kooten en De Bie later Koot en Bie. Maar vooral ook verbonden met ons allemaal.

Op zijn bijzondere manier spelend met het dagelijks leven. Dat gebeurde vaak door de unieke typetjes die hij speelde. Dit geweldige palet aan bijzondere figuren kwam gelukkig dezer dagen weer voorbij. In het droevige nieuws over de dood van Wim de Bie zag je in deze personages zijn kunst om ons aan het denken te zetten. Altijd met een lach. Het knappe was dat ze leken op een bestaand iemand in je eigen omgeving. Ze lieten je daardoor nooit meer los. Of het nou de Duitse leraar Otto den Besten, drinkende Dirk of vrije jongen Tedje van Es was. De Bie ging al jong aan de slag in de omroepwereld. Hij begint, net iets meer dan 20 jaar oud, in 1961 aan een zogeheten kleinkunstcursus bij de Nederlandse Radio Unie in Hilversum.

Na twee jaar is het zover. Hij is dan voor het eerst op radio te horen in de cursusklas van Alex de Haas. Twee eigen liedjes zingt hij: ‘De Zwarte Fietsers’ en ‘Zoveel Maal’. Dat optreden blijft niet onopgemerkt. Het hoofd Gevarieerde Programma’s Radio van de VARA, de bekende Co de Kloet, strikt hem voor een nieuwsprogramma voor jongeren dat uiteindelijk de naam ‘Uitlaat’ krijgt. De onmiskenbare hand van De Bie is er al meteen in te herkennen. Met een volkomen eigen manier van interviewen stelt hij een uitzending samen die door de krant “een programma waar de gekste mensen naar luisteren” genoemd wordt. Het is hét moment om zijn oude schoolmakker Kees van Kooten erbij te vragen.

Zo ontstaan de eerste typetjes: de Clichémannetjes. De rest is geschiedenis. Beter, zij maakten die geschiedenis. Geen zondagavond voorbij zonder je te laven aan de vrolijke parade van allerhande bedachte stervelingen in ‘Keek op de Week’. Die stervelingen leven nog tot op de dag vandaag. Met een woordenboek dat door hen rijker van taal is. Een tijdje geleden mocht ik bij Wim thuis zijn in Den Haag. Samen met Kees spraken we over hun ongelooflijke grote geestelijke nalatenschap en hoe wij daar als instituut een rol in konden spelen. Dat was een knijp-in-mijn-arm moment. Daar zat ik dan. De grote Bie met een nog groter creatief hart van goud. Scherp, humorvol, nog als vanouds met Koot het dagnieuws op hun eigen wijze doornemend voor het kleine publiek toehoorders. Wim is niet meer. Zijn geweldige nalatenschap gelukkig nog wel. Tijdloos en altijd een grote lach veroorzakend. Mocht er een hemel bestaan, wat moeten ze daar blij zijn met zijn komst. En alle typetjes die hij meeneemt.