Heimwee naar de postbode

Mijn man had een nieuwe telefoon besteld. Op de afgesproken tijd dat PostNL het pakketje zou brengen, kwam er niks.

Hij belde het telefoonbedrijf waar het toestel bleef en na een kort onderzoek werd duidelijk dat-ie was verdwenen. Maar, werd onmiddellijk gezegd, er is een nieuwe telefoon naar u onderweg. En het ging weer mis. Geen pakketje, geen telefoon. Volgens de medewerkers van het telefoonbedrijf is het toestel tijdens het bezorgproces via PostNL verdwenen. Er is nu weer een nieuwe telefoon in een pakket onderweg. Bij het schrijven van deze column weet ik nog niet of de derde telefoon daadwerkelijk aankomt. 

Dit is niet nieuw. Om de haverklap ontvangen we bij Meldpunt klachten over pakketbezorging. Ik denk met weemoed terug aan de ouderwetse, geuniformeerde postbode, die je vaak kende, met wie je een band had, die je vertrouwde.

Die postbode heeft, ook onder druk van de enorme groei van het aantal pakketjes, plaatsgemaakt voor onderbetaalde onderaannemers. U kent de verhalen wel dat deze bezorgers onder erbarmelijke omstandigheden hun werk moeten doen. Ze worden soms betaald per pakketje, er staat een enorme tijdsdruk op. Sommigen noemen het ‘moderne slavernij’. Ik ga hier niet hard stellen dat pakketjes verdwijnen omdat deze mensen hun lage inkomen willen opvijzelen, maar het schoot wel even door me heen. Diefstal is nooit goed te praten, slavernij evenmin.