Spotlights… maar voor wie?

Koningin Máxima is geboren voor de spotlights, dat is u vast niet ontgaan. Zodra ze een podium of rode loper betreedt, gaat ze ‘aan’ en verricht ze haar werk met jaloersmakend veel gemak. Qua schoonheid heeft ze het eveneens getroffen, want zelfs in een oude postzak is ze mooi. Tot zover de lofzang, want om het maar op z’n Cruijffiaans te zeggen: elk voordeel heb z’n nadeel. Dat bleek ook wel op de Cariben. De tiendaagse tour langs de zes eilanden moest Amalia’s moment worden.

Zij moest stralen, zij moest schitteren. Dat deed ze ook wel, maar tegen de uitstraling van haar moeder bleek ze niet te zijn opgewassen. Op sociale media werd de kwestie uitvoerig besproken. De koningin zou bewust haar dochter overschaduwen, zo klonk het vaak. Als ik kijk naar de koninklijke kleding, valt dat wel mee. Normaal gesproken hult de koningin zich op de Cariben in de felste kleuren, passend bij het palet van de eilanden. Nu was het veel wit, zachtroze en zelfs zwart. Op andere vlakken sneeuwde Amalia inderdaad wel een beetje onder. Bij poseermomenten stond ze vaak achter haar moeder opgesteld, soms bijna aandoenlijk aan haar vastgeklampt. En klonk er een schaterlach, dan kwam die negen van de tien keer uit Máxima’s mond.

De vraag is alleen of dat erg is. Máxima is nu eenmaal een Latina, Amalia een Oranje. Dat verschil overbrug je niet zomaar en dat hoeft ook niet. Voor haar eigen imago had de koningin haar dochter misschien wat meer moeten betrekken bij het gebeuren, maar ik zag in haar voortrekkersrol juist moederlijke liefde. Rustig toekijken vanaf de zijlijn kan heel fijn zijn als alles nieuw en onwennig is. Of in Amalia’s eigen woorden: “Ik heb vol jaloersheid naar mijn ouders gekeken, die hier rondliepen en gewoon iedereen al begroetten en meteen al wisten wat er aan de hand was. Voor mij was het eigenlijk zo veel, zo veel nieuwe indrukken, dus op een gegeven moment moest ik het zelf ook maar op een rijtje zetten.”

Josine