‘Het moederschap maakte de cirkel rond’

Voordat ik moeder werd was mijn leven al inspirerend en mooi. Ik was gelukkig met mijn muziek. Maar de cirkel was pas echt rond op het moment dat ik moeder werd. Dan leef je niet meer alleen voor jezelf. Opeens had ik de verantwoordelijkheid voor een kind.

Ik haalde daar zo veel liefde uit. Diep in mijn hart wilde ik wel moeder worden op m’n twintigste. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me al moeder in hoofd en hart nog voor ik zwanger werd. Dat ik de ontwikkeling van mijn kinderen mag begeleiden vind ik fantastisch. Het is een vervullende taak. Met je kinderen heb je een levenslange relatie. En je weet dat die relatie nooit over gaat. Dat doet iets met je als mens. Het moederschap geeft ook structuur en verankering zonder dat je een claim op je kinderen legt. Dat zie ik ook in de relatie met mijn ouders. Elke fase van die relatie is interessant en geeft verbinding. Mensen gedijen goed zolang ze in verbinding met elkaar staan.

Misschien verlangde ik ook wel naar het commitment van het moederschap. Of hebben mijn ouders dat sterke gevoel doorgegeven. Bij hen voelde ik als kind diezelfde liefde en drive. Kinderen krijgen betekende voor mij een heel groot geluk, en daarmee ging mijn belangrijkste wens in vervulling. Het moederschap is onvoorwaardelijk. Net zo onvoorwaardelijke als de liefde voor muziek. Ze zeggen niet voor niets Music was my first love. Het is een groot goed dat het één met het ander kan. Voor kinderen is het ook belangrijk dat ouders een zelfvervulling in het leven hebben. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat een kind verantwoordelijk is voor jouw geluk. Een kind moet vrij kunnen vliegen. ‘Ik had ook zonder mijn kinderen gelukkig kunnen zijn, maar nu niet meer’, zeg ik altijd. De liefde voor muziek gaat nooit over. Mijn laatste album ‘Trijntje zingt Vrienten met Vrienten’ met het Residentie Orkest heb ik met Xander, de zoon van Henny Vrienten, opgenomen. We waren al aan het album begonnen voordat Henny overleed. Dezelfde onvoorwaardelijke liefde zag ik ook bij Henny en Xander terug. Die hele sterke band tussen ouder en kind.

Vlak na Henny’s dood ging ik ervanuit dat het opnemen van mijn album een tijdje stil zou liggen. Zijn dood is een enorm verdriet. Maar Xander wilde per se verder. Zo kwam hij nog dichter bij zijn vader te staan. Xander vlamde op door ons muzikale project en hield daarmee zijn vader aan boord. Héél ontroerend.”