Frank Boeijen: ‘Mijn moeder maakte zich zorgen om me’

Ik schreef het dansbare nummer ‘Zwart Wit’ na de moord op de vijftienjarige Antilliaanse Kerwin Duinmeijer. Nederland was in shock. Racisme is nog steeds een actueel thema. Helaas is de mens er niet milder op geworden. Met de Frank Boeijen Groep stond ik opeens als begin twintiger op grote podia.

Ik kreeg een tijdje beveiliging, maar dat was niet vanwege de gillende fans of meisjes die voor mijn deur sliepen. Na het uitkomen van ‘Zwart Wit’ werd ik bedreigd. Ik moest zelfs met beveiliging optreden. Bizar eigenlijk. Uiteraard was ik heel blij met het succes van dit nummer, en erna ‘Kronenburg Park’ en ‘De Verzoening’. Maar al die aandacht vond ik best lastig. Het is alleen niet passend om erover te klagen: aandacht hoort bij succes. Je moet ermee leren omgaan. Ik heb jonge mensen door het succes ten onder zien gaan. Je wordt geleefd, raakt uitgeput en krijgt last van je stem. En die trein dendert maar door. Wil ik dit allemaal wel? Die vraag spookte door mijn hoofd. Drie jaar later besloot ik met de andere bandleden om de theaters in te gaan. Ik wilde ook niet bij de ‘Club van 27’ eindigen. Internationale artiesten die door hun uitbundige levensstijl met drank- en drugsmisbruik aan hun einde kwamen.

Zoals Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison en later Kurt Cobain en Amy Winehouse. Mijn ouders waren trots, maar mijn moeder maakte zich ook zorgen. Cokegebruik was in die jaren in de muziekwereld doodnormaal. Bij een platenlabel lag de coke standaard op tafel. De Frank Boeijen Groep trok zich min of meer terug uit de popscene. Ik wilde vooral mooie muziek maken, en ben zo blij dat dit weer in volle theaters kan. Bijna veertig jaar later treed ik nog steeds met dezelfde passie op. Ik leef naar de optredens toe. In een writersblock geloof ik niet. Alles in het leven kan mij inspireren om mooie teksten te schrijven. Ik zoek naar woorden en beelden. Zo was ik laatst in een sigarenbar en hoorde ik iemand praten over ‘gouden oogst’. In die woorden zie ik gelijk een liedje. Het fijne van muziek maken op je 65ste is dat niks moet en alles mag. Zo ben ik ook gek op reizen.

Na iedere theatertour vertrek ik samen met mijn partner Agnes een lange periode naar verre oorden. De wereld ontdekken. Door die balans kan ik nog jaren muziek blijven maken en optreden. Net als Charles Aznavour en Bob Dylan.”