Glijden verbroedert

Daar zitten we dan. Opeens is er een nieuw jaar. Zomaar voor niks. Maar niet niks om over te schrijven. Er staat van alles te gebeuren. Bekends en nog veel meer onbekends. Ook voor deze rubriek Tv van Toen. Er ligt gelukkig veel op de terugkijk-stapel waarop ik mij als archivaris van dienst samen met u als trouwe lezer van deze column op kan verheugen. Natuurlijk liggen er weer allerhande vaste evenementen in het verschiet. Internationale en nationale.

Van Songfestival tot Sinterklaas. En sport, veel sport: fietsen, handballen, tennissen, schaatsen, zwemmen, WK voetbal vrouwen en ga zo maar door. Zo’n beetje alles wat beweegt haalt tegenwoordig het scherm. Ik kijk nu al uit naar de World Urban Games, vrij vertaald Wereldkampioenschappen Stadse Spelen. Dat doet mij toch een beetje denken aan het legendarische programma ‘Spel Zonder Grenzen’, waarbij er in ellenlange programma’s door Europese steden onderling gestreden werd om de Europese eer. Het was vooral het betere gil-, gooi- en smijtwerk. Gekleed in de meest bizarre pakken als pizzabakker, kip of sumoworstelaar. ‘Spel Zonder Grenzen’ was de internationale versie van onze nationale stadstrijdtrots ‘Zeskamp’, later ‘Stedenspel’ geheten.

Vanaf 1967 was meubelverkoper Dick Passchier het vertrouwde NCRV-gezicht dat menig stad of dorp op vrolijke wijze tegen elkaar opzette. Met de onvolprezen sportcommentator Barend Barendse en zijn onafscheidelijke geruite pet als extra roeptoeter. Zeep vormde vaak de basis van het vermaak. Daar werd nationale tv-geschiedenis mee geschreven. Dat was in de Europese versie niet anders. Het programma was helaas duur, te duur. In de jaren negentig ondernam de TROS nog een mooie poging met Ron Boszhard, Beertje van Beers en Jack van Gelder. In 2007 viel het Europese zeepdoek.

Het schijnt dat de oude president Charles de Gaulle aan de basis van het idee stond. Hij wilde op vrolijke wijze Frankrijk en Duitsland bij elkaar brengen. Sport verbroedert, glijden van een zeephelling nog meer, moet hij gedacht hebben.