Ramp in wording

Soms voel je aan je water dat een lopende kwestie over een jaar of tien, vijftien het onderwerp wordt van een parlementaire enquête. Hoe kon de regering in het begin van de jaren twintig, waarin we nu leven, de ouderen­zorg zo laten ontsporen?

Terwijl ze wisten dat de groep ouderen die intensieve zorg nodig heeft hard steeg, deden ze nagenoeg niets. Met de armen over elkaar kijkend naar een ramp in wording. Terug naar deze tijd. Minister Conny Helder houdt vast aan haar plan om er geen verpleeghuisplekken bij te bouwen. Terwijl dit helemaal geen optie is. Het gaat hier om complexe ouderenzorg, 24 uur per dag, zeven dagen in de week, voor bijvoorbeeld mensen met vergevorderde dementie. Die zijn te hulpbehoevend voor wijkverpleging en al helemaal voor mantelzorgers.

Belangrijkste argument voor de minister om geen verpleeghuisplekken bij te bouwen: te weinig zorgpersoneel. Dat is inderdaad een probleem, maar dat ontslaat de minister niet van haar kerntaak. De ouderen die complexe zorg nodig hebben, poets je met dat argument niet weg. Linksom of rechtsom: een professional moet die zorg verlenen. Ik moet denken aan hoe de klimaatactiegroep Urgenda de politiek op de knieën kreeg en via de rechter stikstofmaatregelen wist af te dwingen. Zou dat voor de ouderenzorg ook moeten gebeuren? Wie start een rechtszaak? Goede ouderenzorg is immers een grondrecht en niet een gevalletje ‘zolang de voorraad strekt’.