Lucille Werner

Ze zal niet veel bereiken. Geef haar maar een grote pop’, vertelde de orthopeed vlak voor onze emigratie naar Colombia tegen mijn ouders. Ik was vier. Ondanks die jonge leeftijd voelde ik de lading van deze boodschap. Die uitspraak heeft mij absoluut gevormd. Als kind was ik al wars van alle tegenwerpingen.

The sky is not the limit. Op een gegeven moment kreeg ik door dat ik anders was, omdat de omgeving mij daar op wees. Op de basisschool werd ik weleens gepest, uitgelachen, nagekeken en geduwd op het schoolplein. Inmiddels waren we terug in Nederland. In Colombia viel mijn beperking niet zo op, omdat je daar veel meer gehandicapte bedelende mensen op straat ziet. Dat ik er niet bij hoorde, was een soort van shock. ‘Verwacht maar niet te veel van Lucille’, zeiden leerkrachten en docenten. Ik werd klein gehouden, maar had wél mijn dromen en ambities. Ik wilde ontdekken, ademen en de wereld opsnuiven. In mijn slaapkamer was ik de nieuwe Madonna, een ster waar de wereld op zat te wachten. En zong ik met een pen in mijn hand. Van de popsterren op de posters aan de muur kreeg ik applaus.

Het blijven dromen van een heel ander leven, maar het heeft me uiteindelijk gebracht op de plek waar ik nu ben. Ik ben een enorme laatbloeier en had geen voorbeelden in de televisiewereld. Ik was de eerste op tv met een handicap. Ik heb mijn plek veroverd. De eigen regie houden vind ik ook ontzettend belangrijk. Naast alle programma’s die ik presenteerde, ontwikkelde ik tv-formats waarin mensen met een handicap centraal stonden zoals de ‘Misverkiezing’. Twee miljoen mensen keken ernaar.

Nog steeds probeer ik het potentieel van mensen met een handicap te beïnvloeden. Nu in de politiek. Kijk je naar mijn carrière dan lijkt het allemaal zo simpel, maar zo makkelijk was het niet. Elke dag vraag ik me af hoe ik het vandaag ga doen. Gelukkig ben ik gezegend met een opgeruimde en frisse geest. ‘Jij versierde het leven als kind al’, zegt mijn moeder weleens. Maar dat wil niet zeggen dat mijn leven een geplaveide weg is geweest. Kijk ik naar het meisje van vier, dan is er vijftig jaar later bar weinig veranderd. Het potentieel van mensen met een handicap zien we nog steeds niet. Ernstig! We denken in termen van zorg en niet in mogelijkheden. Waar zijn de boegbeelden in het dagelijkse leven? Zie jij ze?”