Kampioen standenlezen

Wie de afgelopen Olympische Winterspelen in Peking volgde, zag daar het neusje van de zalm als het gaat om wedstrijdinformatie. Je kon het zo gek niet bedenken of het werd gemeten in die olympische strijd.

Van de linkerveterdruk van de sprintende schaatser tot de luchtinhalen van het rechterneusgat van de afdalende skiër. Dat gold ook voor de standen. Voortussenstand, tussentussenstand, natussendoorstand, eindstand en defi nitieve eindeindstand. En dat dan ook nog eens allemaal tegelijk op je mobiele telefoon, je slimmere horloge, je ultraslimme tablet of je hyperintelligente pc. Er viel geen uitslag te missen.

Dat deed mij denken aan de tijd dat die standen helemaal niet als een grafi sche lawine op ons afkwamen. Dat jezelf nog zat te klokken, mee te schrijven en vooral samen met de commentator aan het hoofdrekenen was wie nu de winnaar werd. Het was een dagtaak om die standen bij te houden. Gelukkig waren voor sommige standen vaste momenten. Dat begon al op de radio in de jaren vijftig met het noemen van de waterstanden. Elke dag om tien minuten over negen vlogen buitenlandse plaatsnamen met onbegrijpelijke min- of plusgetallen de ether in. Arend Langenberg en zijn stem gaven die waterstanden een soort mysterieuze boodschap mee. Op 1 september 1996 kwam aan die bijzondere poëzie een einde.

Vanaf toen waren ze via teletekst te vinden. De mooiste standen-voordrachtskunstenaar blijft voor mij nog altijd de unieke Frits van Turenhout als presentator van de voetbal- en toto-uitslagen. Dat was echt een feest. Met ondeugende maar stoïcijnse blik en vooral een stem als een klok bracht hij meer dan 25 jaar de standen foutloos de huiskamer in. Alsof het de stand van het land betrof. Ook al had je favoriete team verloren, de stem van Frits hielp je het verlies te dragen.

Eerst deed hij dat in de middag op radio bij de KRO, daarna bij ‘Langs de lijn’, later op tv. De brilstand, ofwel een doelpuntloos gelijkspel, kon hij als geen ander uitspreken. Het bracht hem terecht de naam ‘Mister null-null’. Als er dat weekend geen 0-0 gespeeld werd, leidde dat bij ons in de familie tot grote teleurstelling, omdat zijn beroemde “null-null” niet aan bod kwam. We waren vast niet de enigen.