‘Geen last van kapsones, dat zal wel Rotterdams zijn’

Ze behoren al meer dan veertig jaar tot onze populairste artiesten: Anita Meyer (67) en Lee Towers (75). Afzonderlijk maar ook samen scoorden ze vele hits en nog steeds worden ze regelmatig als duo geboekt.Over hun Rotterdamse roots, lange vriendschap en waarom ze een internationale carrière afsloegen vertellen ze in een openhartig dubbelinterview.

Jullie zijn al ruim vier decennia showbizzcollega’s en delen vele gezamenlijke hoogtepunten. Wat betekenen jullie voor elkaar?

Anita: “Inmiddels hebben we toch wel een bepaalde band, maar het is niet zo dat we de deur bij elkaar platlopen en op de koffi e bij elkaar gaan. Dat hoeft ook niet, want we zien elkaar soms wel twee keer per week in het land. We worden ook nog regelmatig samen geboekt. En we zijn natuurlijk allebei Rotterdammers, dan deel je een bepaalde mentaliteit; nuchter, haha.” Lee: “We zijn uit hetzelfde hout gesneden; nuchter, trouw, niet lullen maar poetsen en geen kapsones hebben. Als je elkaar zo lang kent en professioneel zo veel samen hebt gedaan, heb je bovendien aan één woord genoeg. Inderdaad, je kunt wel zeggen dat wij een muzikaal huwelijk hebben.” Anita: “Maar we hebben nog wel allebei iemand anders erbij hoor, haha. We gaan niet veel verder dan zingen.” Lee: “Volgend jaar ben ik alweer vijftig jaar getrouwd met Laura, dat zegt ook wel iets.” Anita: “En ik ben alweer twintig jaar met Martin” (na haar scheiding van de inmiddels overleden Ton de Leeuwe, red.)

Lee, wat is waar van het verhaal dat jij in de jaren tachtig, toen je begon met groots opgezette galashows in Ahoy, Whitney Houston kon krijgen als special guest, maar toch liever Anita wilde?

Lee: “Dat was in 1985, ik organiseerde voor de tweede keer het Gala of the Year, we zaten wel vier keer vol en ik wilde dolgraag Anita als gast hebben. Maar Anita was zwanger en rond het gala uitgerekend, het was nog maar de vraag of ze het op tijd zou redden. Via mijn platenmaatschappij kon ik inmiddels ook Whitney Houston krijgen. Maar ik had niks met Whitney Houston en wilde gewoon Anita. Dus ik heb haar gebeld en gezegd dat ik ervanuit ging dat het zou lukken en zo niet: pech gehad. Ik ben dan heel rechtlijnig.” Anita: “De platenmaatschappij moet je voor gek hebben verklaard. Mijn bevalling was uiteindelijk een paar weken te vroeg, waardoor ik er toch bij kon zijn.” Lee: “Toen jij na de afwezigheid door je zwangerschap via een lift het podium opkwam, ontplofte Ahoy letterlijk! Ik had ‘Run to me’ als liedje uitgezocht om samen te zingen en dat is onze grootste hit geworden, met een gouden en platina album als gevolg.

Als je zo lang samen op gaat, zul je behalve hoogteook dieptepunten met elkaar hebben gedeeld.

Lee: “Je lacht met elkaar, maar je deelt ook je verdrietjes en dat hebben we allebei met elkaar meegemaakt. Mijn jongste broer die overleed door een auto-ongeluk, onze schoondochter door een motorongeval, de verschrikkelijke brand in Antwerpen, vrienden uit het vak die er niet meer zijn…” Anita: “Ik heb intussen ook heel wat dierbare mensen verloren; mijn ouders, mijn ex-man, een dierbare vriendin…” Lee: “Als er wat gebeurt, kan ik erop wachten dat de telefoon gaat en Anita aan de lijn hangt. Kijk, een vriend is vaak net zo dierbaar als familie als je al zo lang met elkaar optrekt. Zonder opsmuk, zonder woorden, je begrijpt elkaar. Wij ontmoeten zo verschrikkelijk veel mensen, maar er zijn er altijd maar een paar waarmee je zo’n connectie voelt. Maar ik word ook ontzettend blij als er iets leuks gebeurt. Toen jij Anita de ‘Beste Zangers’ won (in 2017, red.) en weer een hit had met het Robert Long-nummer ‘Flink Zijn’, dan ben ik zo trots op je. Dan bel ik meteen: ‘Potverdikkie Aniet, wat geweldig!’”

Wat je andere mensen over jullie hoort vertellen, is dat jullie ondanks de enorme successen zo normaal zijn gebleven. Te danken aan jullie Rotterdamse wortels en de gezinnen waarin jullie zijn opgegroeid? Anita: “Zeker. Een Rotterdamse opvoeding betekent niet te veel ophef maken. Mijn familie heeft me wel met twee benen op de grond gehouden.” Lee: “De impact van onze achtergrond is groot, daar ben ik van overtuigd. Wij waren heel erg arm thuis, mijn vader is geboren in 1888, mijn moeder was dertig jaar jonger. Toen hij met pensioen ging, waren er zes kinderen thuis en je kunt niet acht monden voeden van een aow’tje. Dus ik had twee krantenwijken, we hielpen bij de bakker, de melkboer en de slager. En in de zomer, als andere mensen op vakantie gingen, plukten we met z’n allen, ook mijn moeder, bonen en aardbeien op het land. Puur om te overleven. Als dat je opvoeding is, hoef je er niet bang voor te zijn dat je later in je leven nog last krijgt van kapsones. Ik geef daarom ook altijd, overal waar ik binnenkom, iedereen een hand.” Anita: “Als je beroemd bent, wil dat nog niet zeggen dat je je verheven hoeft te voelen boven een ander. Ook al heb ik daar genoeg voorbeelden van gezien. Maar weet je, als je goed bent in je hart, dan kun je ook niet naar doen tegen mensen.” Lee: “Aniet, jullie waren niet arm toch?” Anita: “Nee, mijn vader werkte bij een garage als chef, de bovenwoning van de garage was ons huis. Wij gingen ook op vakantie. Mijn moeder was altijd thuis voor de kinderen, eigenlijk een heel normaal, gezellig gezin. En zingen zat er al vroeg in. Het was de normaalste zaak van de wereld dat ik op feestjes op mijn vaders zaak, samen met mijn broer, die gitaar speelde, optrad. Toen we een talentenjacht wonnen, vroeg Patricia Paay, die in de jury zat, of ik in haar achtergrondkoortje wilde zingen. Zo is het balletje gaan rollen.” Lee: “Mijn vader had helemaal niets met mijn aspiraties om muziek te maken. Die wereld was voor hem het voorportaal van de hel. Ik kom uit een zwaar christelijk gezin; Neder-Duits Hervomd. Op zondag las mijn vader drie uur lang voor uit de Statenbijbel, ook als de mussen van het dak vielen. Wij kregen mee dat als je voor een dubbeltje geboren was, je nooit een kwartje zou worden. En nog zo een: ‘Dat is voor ons soort mensen niet weggelegd.’ Gelukkig ontmoette ik Laura; zij heeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost gegeven doordat zij wel in mij geloofde. Zij heeft toen al voorspeld wat er nu van mij geworden is. Ik noem haar niet voor niets altijd mijn lotje uit de loterij.”

Anita, toen jouw carrière piekte met de hit ‘Why tell me why’, wilde de platenmaatschappij jouw succes ook internationaal uitrollen. Maar jij had daar geen oren naar?!

Anita: “Er was onder andere belangstelling vanuit Duitsland, maar ik moest dan wel veranderen. Ze vonden mij te gewoon, te veel ‘één van hen’, niet ‘glamorous’ genoeg. Dus het moest sexyer met knoopjes los en dat soort dingen… Ik moest boven mijn publiek uitstijgen. Daar heb ik toen een stokje voor gestoken. Ik heb nooit meer willen zijn dan ik ben. Bovendien vond ik het ook fijn om ’s avonds gewoon weer lekker thuis te kunnen eten en er te zijn voor mijn gezin”. Lee: “Mijn platenmaatschappij vond ook dat ik een plaat in Duitsland moest uitbrengen. Ik heb toen drie maanden lang door Duitsland ‘Senderreisen’ gedaan. Ik vond dat verschrikkelijk, want ik wilde ook gewoon iedere dag thuis zijn. Vervolgens kwamen er allemaal aanbiedingen, maar daar moest ik dan twintig optredens in Nederland voor afzeggen en langere tijd in het buitenland verblijven. Ik zag dat allemaal niet zitten en heb dat dus ook nooit gedaan. Ik leerde Laura kennen en zij had al drie kindertjes en samen kregen we nog onze jongste dochter Claudia. Het was voor mij ondenkbaar dat mijn gezin op de tweede plek zou komen. Ik heb heel veel jongens naar het buitenland zien gaan, maar al hun huwelijken zijn, op z’n Rotterdams gezegd, naar de kloten gegaan…” Anita: “En als je met een groot orkest reist en er heel veel mensen van je afhankelijk zijn, ontkom je er op een gegeven moment ook niet aan om ‘middelen’ te nemen om jezelf op de been te houden. Inderdaad, kijk naar al die internationale sterren, allemaal verkeerd afgelopen. Ik zag laatst nog een documentaire over Whitney Houston.” Lee: “Een diep tragisch verhaal. Verschrikkelijk!” Anita: “Het kan allemaal wel fi nancieel steeds groter en meer, maar op een gegeven moment heb je alles wat je hartje begeert. Als je vervolgens dan de tijd niet hebt om ervan te genieten, ben je eigenlijk alsnog arm.” Lee: “Wij hebben allebei de regie van onze carrière zelf in handen gehouden. En als je het over beroemd zijn hebt, wij zijn natuurlijk in Nederland wereldberoemd. Wij worden nog steeds op een voetstuk gehesen en als je daar op een goede, nuchtere manier mee omgaat, blijf je in balans. Toon Hermans zei ooit tegen mij: ‘Blijf dicht bij jezelf, dan komt er een moment waarop wat je doet niet meer zo belangrijk is, maar wie je bent.’ Dat gevoel heb ik nu. En ik denk dat dat voor ons allebei geldt.”