Monaco in geldnood

De BBC maakt al jaren fantastische koninklijke documentaires. Voornamelijk over de eigen koninklijke familie, maar onlangs maakte BBC 2 een uitstapje met een tweedelige documentaire over Monaco. De allerkleinste monarchie ter wereld. Maar iedereen kent het en het blijft een fascinerend onafhankelijk landje, met aan het hoofd van de regering de prins zelf. Hij is degene die uiteindelijk over alles gaat. Echte democratie is er niet, maar de prins luistert goed naar zijn onderdanen. Er zijn namelijk maar 9.000 geboren Monegasken. En de prins kent al deze families al generaties lang. Monaco telt zo’n 30.000 inwoners; er te mogen resideren is echt een voorrecht. Je moet vooral heel erg rijk zijn. De prins bepaalt wie er mag komen wonen en wie niet. En wie Monegask mag worden, bijvoorbeeld. Dat zijn er maar een paar per jaar. Er wordt gezegd dat dat alleen kan als je beroemd bent of als je een miljoenendonatie doet aan één van de stichtingen voor de echte Monegasken.

Monaco wordt al ruim 700 jaar bestuurd door de Grimaldi’s, al kwamen ze er zelf maar zelden. Charles III (1818-1889) was de eerste prins die zich in Monaco vestigde. Het land was toen wel groter. Ook Menton en Roquebrune-Cap-Martin behoorden eens tot het ministaatje, maar door deze plaatsen te verkopen aan Frankrijk kreeg Charles genoeg geld om in Monaco enkele hotels en een casino te bouwen. In Frankrijk, Italië en Duitsland was gokken streng verboden, maar in Monaco konden – alleen – de rijken der aarde komen gokken. Het leverde het miniprinsdom veel geld, maar ook wel een schimmig imago op. Dat veranderde toen regerend prins Rainier (1923-2005) trouwde met Hollywoodster Grace Kelly (1929-1982). Het zette Monaco bijna letterlijk op de kaart, zeker bij de jetset. Prinses Grace – en niet Gracia zoals ze in Nederland jarenlang werd genoemd – gaf Monaco klasse en zorgde dat veel beroemde vrienden op bezoek kwamen. Een bezoek van Frank Sinatra klinkt nu eenmaal beter dan de aanwezigheid van de maffia, al weten we nu dat er niet veel verschil was.

De reden dat buitenlandse rijken er willen wonen, is dat men er geen belasting hoeft te betalen. De staatskosten worden uitsluitend door de btw betaald. En daarom moet er vooral gefeest worden. Voor een magnumfles champagne die elders 2.000 euro zou kosten, betaal je in Monaco 24 mille. Waarvan dus bijna vijfduizend euro naar de staat gaat. En de staat is prins Albert. Hij krijgt portretrecht betaald over de postzegels van Monaco. Maar om de roem van het land te behouden, moet er meer gedaan worden. Unieke evenementen als de Grand Prix houden Monaco populair bij de rijken der aarde. Het levert 90 miljoen per jaar op. Maar dit jaar ging het vanwege corona niet door en dat wordt gevoeld op een rijksbegroting van 600 miljoen. En dus moest er wat anders worden gedaan. Zoals meewerken aan een documentaire, waarbij men ook achter de schermen van het paleis mocht kijken. De echtgenote van Albert, Charlene, is bepaald geen Grace. Op bijna elk feest is ze de grote afwezige. Ze spreekt nauwelijks Frans, of het moet zijn dat ze met haar opgespoten lippen die taal niet kan uitspreken. Grace blijft de grootste attractie en moneymaker van het land. Onlangs opende een hotel een Prinses Grace Suite die 45 mille per nacht kost. Van dat bedrag strijkt de staat dus 9 mille per dag op. Want hij is bijna altijd bezet.