Jan Slagter ontmoet… Heleen de Geest en Emile Bode

Heleen de Geest (46) is die beroemde radiostem die namens de ANWB filevermeldingen verzorgt voor de publieke radio. Emile Bode (63) heeft sinds jaar en dag een miljoenenpubliek met zijn tips op huishoudelijk gebied. Ondanks hun veelbeluisterde en gelezen uitingen, zijn de huishoudbode en de zwoele stem van de filelijdende autorijder zelf relatief anoniem. Jan Slagter ging met beide columnisten van MAX Magazine in gesprek om de mens achter de microfoon en de huishoudpagina’s beter te leren kennen…

Jan: “Dachten jullie vroeger al: ik word huishoudspecialist en filelezer?”
Heleen: “Net als alle collega’s ben ik erin gerold. Ik heb Spaans gestudeerd, maar daar niets mee gedaan. Daarna heb ik bij een reclamebureau gewerkt en werd vervolgens aangenomen bij de ANWB op mijn stem. Eerst deed ik alleen de spits, maar inmiddels werk ik er veertig uur per week en ben ik de standaardstem van de ANWB.”
Jan: “Dat snap ik wel. Ik heb altijd het idee dat als jij de files voorleest, ik het minder erg vind…”
Heleen: “Haha, dat hoor ik vaker! Maar er zijn ook mensen die vinden dat ik te vrolijk ben. Die zeggen dat ik niet serieus genoeg klink als er ongelukken zijn gebeurd. Ze halen er dan meteen nabestaanden bij en zo.”
Jan: “Nou, je vertelt het ook weer niet als een mop.”
Heleen: “Nee, het is wel serieuze informatie natuurlijk. Wel grappig is misschien dat ik ook een stem ben van TomTom. Dan vertellen mensen dat ze in Engeland zaten en ik ze helemaal de verkeerde kant op heb gestuurd, haha!”

Als grap begonnen
Jan: “En jij Emile, zat het er altijd al in dat je in de huishoudhoek terecht zou komen?”
Emile: “Ik kan niet zeggen dat het er met de paplepel is ingegoten. Mijn moeder haatte het huishouden, om maar iets te noemen. Ik ben er net als Heleen een beetje ingerold. Ik heb bijna veertig jaar bij ‘De Telegraaf’ gewerkt. Begonnen bij de stadsredactie, vervolgens veertien jaar parlement, de opiniepagina, de zondagkrant opgericht en reportages. Toen ik wegging, was ik hoofd van de algemene verslaggeverij en deed ik de huishoudpagina’s. Daar waren we in 2001 als een soort grap mee begonnen, maar dat heeft daarna een enorme vlucht genomen.”
Jan: “Jouw huishoudpagina’s waren ongelooflijk populair. Er zijn onderzoeken gedaan waaruit naar voren kwam dat mensen de krant grepen en meteen doorbladerden naar jouw pagina’s en de column van professor dr. Smalhout. Daarna lazen ze pas de rest van de krant. Waarom ben je bij de grootste krant van Nederland gestopt?”
Emile: “Dat was mijn eigen keuze. Ik had het een beetje gezien met de nieuwe directie, beter gezegd de nieuwe hoofdredacteur. En ik kon met een goede regeling vertrekken. Maar op mijn 62ste al met pensioen gaan vond ik niks, want ik ben nog hartstikke fit. Volgens mijn vrouw zelfs belachelijk fit. Daarom vond ik het heel leuk om onder andere voor MAX Magazine aan de slag te gaan met een huishoudrubriek.”

Op hoge hakken met de mop
Heleen: “Veel vrouwen zullen wel denken dat jij als huishoudbode de ideale huisman bent?”
Emile: “Ik krijg brieven van lezeressen die schrijven: ‘Oooh meneer Bode, ik wou dat u mijn man was’, haha! Maar mijn eigen vrouw heeft altijd het huishouden gedaan. Ik vind het vooral leuk om er op een beetje hilarische manier over te schrijven. En jij Heleen, ben jij degene die thuis met een mop door het huis gaat?”
Heleen: “Absoluut. Gewoon op mijn hoge hakken, want ik loop altijd op hoge hakken, die verzamel ik. Als kind liep ik altijd al op mijn tenen, dus dat is voorbestemd, denk ik. Ik heb geen hekel aan het huishouden en ik ben best netjes, maar ik overdrijf het ook weer niet. Ben jij eigenlijk een wegpiraat die zich door de files manoeuvreert?”
Emile: “Ik heb in mijn leven zo veel boetes gehad, dat ik er wel op ben gaan letten. En nu moet ik ze allemaal zelf betalen, haha!”

Leven bij de dag
Jan: “Iedereen kent jullie op één of andere manier en toch ook weer niet. Hoe ziet bijvoorbeeld jullie privéleven eruit?”
Emile: “Ik woon samen met mevrouw Bode in een vrijstaand huis met een enorme tuin in een heel klein dorpje, Ophemert. Mijn vrouw en ik zijn echt jeugdliefdes, we leerden elkaar kennen op school. Zij was het mooiste meisje van de klas en ik was vergeleken met haar het lelijkste jongetje. Intussen zijn we bijna veertig jaar getrouwd, hebben twee dochters die in Rotterdam wonen en zijn we ook nog een kleinzoon rijker. Na al die tijd is mevrouw Bode voor mij nog steeds het mooiste meisje…”
Jan: “En jij Heleen? Ben je bijvoorbeeld getrouwd?”
Heleen: “Ja, maar ik heb een beetje een uitzonderlijke privésituatie. Mijn man is al zestien jaar ziek. Hij heeft een ernstige aandoening, waardoor de vaten in zijn hoofd steeds dunner worden. Daardoor heeft hij intussen al meer dan tien hersenbloedingen gehad. Ik leerde hem kennen toen ik eind twintig was. Hij was tien jaar ouder en een supersportieve, gezonde vent die motor reed, geweldig kon skiën en surfen. Een vrolijke barkeeper die onbevangen in het leven stond. Een paar jaar later ging het voor het eerst mis. Nu is het een totaal andere man, met wie je moeilijk een gesprek kunt voeren. Die bijna niets meer ziet en bijna niets herkent. Hij heeft zowel afasie als agnosie, waardoor hij geen verschil ziet tussen bijvoorbeeld een mes en een vork. Alleen mijn stem herkent hij nog. Ook qua persoonlijkheid is hij veranderd.”
Jan: “Wat verschrikkelijk, ook voor jou. Waar woont hij nu?”
Heleen: “Niet meer thuis, maar wel in een huis in dezelfde straat. Niet lang voor hij ziek werd, hebben we een kind gekregen. Berend is nu 18 en heeft zodoende altijd makkelijk zijn vader kunnen opzoeken. Vroeger toen hij nog klein was, had ik altijd noodscenario’s in mijn hoofd. Wat als Berend bij hem is en er gebeurt wat? Een soort zwaard van Damocles.”
Emile: “Het lijkt mij na zo veel hersenbloedingen een wonder dat hij nog leeft?”
Heleen: “Klopt, hij is er eigenlijk nog oud mee geworden, want hij is inmiddels 56. Over de toekomst kan ik niks zeggen. In dit soort situaties leer je leven bij de dag.”

Dorp van legosteentjes
Jan: “Hebben jullie een passie of hobby waarmee jullie alle grote en kleine zorgen in een mensenleven even kunnen vergeten?”
Emile: “Tuinieren, ik verzamel korenwijnen en ik heb op het biljart dat ik kreeg na het overlijden van mijn schoonvader een Amerikaans dorp uit de jaren dertig nagebouwd van Lego. Ik heb net weer online in China speciale lampjes besteld. Dat zijn allemaal dingen waar ik me heerlijk in kan verliezen.”
Heleen: “Ik ben een heel fanatiek hardloper; dagelijks ga ik de duinen van Noordwijk in waar ik woon. Ook als het heel slecht weer is. Dan voel ik me extra stoer. Regelmatig loop ik hele marathons in het buitenland en sowieso elk weekend een halve marathon. Ik moet wel toegeven dat het een verslaving is. Ik begin nu wat ouder te worden en voel tegenwoordig overal pijntjes. Maar dat hardlopen houdt me mentaal sterk, ik heb dat nodig. Voor mij is het ook wel een soort meditatie…”

Strandtent in Noordwijk
Jan: “Hebben jullie nog dromen of een bucketlist?”
Emile: “Ja, Kamerlid worden. Ik stond voor de verkiezingen voor lijst 50Plus op de zevende plek. Ze stonden in de peilingen op elf zetels toen ze mij benaderden. Maar toen kwam er gedonder in de top en deden partijvoorzitter Jan Nagel en politiek leider Henk Krol, diplomatiek gezegd, onverstandige uitspraken over de AOW. Vervolgens bleven er nog maar vier zetels over. Heel jammer, ik zag mezelf wel zitten in de Tweede Kamer. Mijn handen jeukten om me sterk te maken voor de ouderen in de samenleving.”
Heleen: “Naast minister van Verkeer en Waterstaat worden, wil ik eigenlijk altijd nog een poffertjesrestaurant beginnen in Noordwijk aan het strand. Nee serieus, dat lijkt me wel wat. Ik vind dat poffertjesrestaurants ondervertegenwoordigd zijn in Nederland, terwijl het zo typisch Nederlands is! Tegenwoordig is het allemaal hip en vegan. Heel leuk, maar ik vind met ouderwetse gezelligheid ook niks mis. En ik houd van koken en organiseren. Ik zou het ook heel leuk kunnen inrichten met van die rood-witgeblokte gordijntjes. En echte poffertjes, ik denk dat daar ook heel veel toeristen op af kunnen komen.”
Jan: “Pannenkoeken, wafels en poffertjes, dat is een enorm goeie business. Ik heb er eerlijk gezegd ook weleens over nagedacht. Maar goed, als jij ooit stopt bij de ANWB, dan weten we dus waar we je kunnen vinden?”
Heleen: “Inderdaad, op hoge hakken in een poffertjeskraam op het strand van Noordwijk, haha!”
Emile: “Ik kom langs. Kan ik je meteen tips geven, mocht je moeilijke vlekken hebben van de poffertjes, haha!”