Bij de verkiezing van de Omroepman van het Jaar voelde ik me altijd een beetje de Joop Zoetemelk van Hilversum. De afgelopen jaren hoorde ik steeds dat het weer heel close was geweest en dacht ik: ja hoor, het zal allemaal wel. Maar ook ‘de eeuwige tweede’ Zoetemelk heeft in 1980 eindelijk de Tour de France gewonnen. Dat ik vorige week werd verkozen tot Omroepman van het Jaar 2014 maakt me dan ook ontzettend blij. Een mooie bijkomstigheid is dat MAX in 2015 tien jaar bestaat. Tien jaar geleden – ik wist nauwelijks hoe je de afstandsbediening voor de tv moest bedienen – werd ik voor gek versleten toen ik met mijn plannen kwam voor een ouderenomroep. Ik ben ontzettend trots dat ik ouderen een stem en een onvervangbare plaats in het publieke bestel heb gegeven en deze prijs bevestigt dat alleen maar. Bijzonder eervol dat ik in de voetsporen mag treden van grote namen als John de Mol en Joop van den Ende. In mijn dankwoord bij de prijsuitreiking raakte ik wat geëmotioneerd. Ik moest aan mijn gezin denken dat ik bijzonder erkentelijk ben. Je zal maar een man en vader hebben die bij MAX werkt en daar nog leiding aan geeft ook. Niet makkelijk, zo’n man die ‘nooit’ thuis is. Ook dacht ik aan mijn broer die er niet meer is; was hij er maar bij geweest. Ik ben de afgelopen dagen werkelijk overstelpt met felicitaties, echt hartverwarmend. Dank daarvoor. Zonder u had ik, nee hadden we, dit nooit bereikt.
