
Ik kreeg met kerst een supersonische elektrische tandenborstel. Zo’n beetje de duurste die op aarde bestaat.
Dat ding loopt als een trein en binnenkort heb ik net zulke witte tanden als Gerard Joling. “Gooi dat oude ding nu meteen weg”, zei mijn vrouw. Dat heb ik niet gedaan. Een oude, nog werkende elektrische tandenborstel functioneert nog uitstekend om vuil te verwijderen op plaatsen waar je niet bij kan, zoals bewerkte, geciseleerde voorwerpen.
Nu ligt het oudje bij mij op de werkbank in de schuur tussen het andere gereedschap. Borsteltjes heb ik nog genoeg, want de borsteltjes van dit merk passen niet op het nieuwe merk. Zo is er altijd wat.