De verschrikkelijke vuurregen die neerdaalde over Scheveningen in de nieuwjaarsnacht deed me onwillekeurig terugdenken aan de ramp in Volendam precies achttien jaar geleden. Daar raakten feestvierende jongeren in café ’t Hemeltje opgesloten door razendsnel om zich heen grijpende vlammen. Wat een afschuwelijke taferelen moeten zich daarbinnen hebben afgespeeld; bij de gedachte alleen lopen de rillingen over mijn rug. Bij de brand raakten zo’n 200 cafébezoekers ernstig gewond; veertien jongeren vonden de dood. Eén man heeft in die periode een onuitwisbare indruk op me gemaakt: pastoor Jan Berkhout. Met ogenschijnlijk onuitputtelijke energie bezocht de priester de slachtoffers in het ziekenhuis en hun families thuis, troost en hoop biedend, met woorden of soms alleen zijn blik en een liefdevolle arm en hand. Zijn missie: mensen bijstaan in de moeilijkste tijd van hun leven. Berkhout leidde vrijwel alle uitvaarten en liep vooraan bij de ontroerende stille tocht. Ook de media konden voortdurend terecht bij de man die zich ontpopte als woordvoerder van de Volendamse gemeenschap. Het is bijna niet voor te stellen dat deze bevlogen man zijn loopbaan begon als tapijtverkoper bij De Bijenkorf. Het drama greep Berkhout enorm aan; er ging geen dag voorbij dat hij er niet aan terugdacht. Hij raakte in een burn-out en overleed op Eerste Kerstdag in een verzorgingshuis in Huizen waar hij het laatste halfjaar woonde. Ik hoop dat hij nu eindelijk de rust heeft gevonden die hij zo verdiende.
