Ronnie Tober: ‘Willem Duys veranderde mijn leven’

‘Wil je een tweede­handsauto of iets anders?’, vroegen mijn ouders. Ik had zo mijn best op school gedaan, zou bijna examen doen en dat wilden ze belonen. Ik wilde dolgraag eens naar mijn familie in Nederland.

Mijn ouders emigreerden naar Albany in de staat New York, een Nederlandse nederzetting, toen ik drie was. Mijn ouders, broer en zus lapten geld voor een vliegticket. Dus vloog ik in december 1963 naar mijn familie in Nederland. Een tante schreef aan Willem Duys dat ik in 1960 voor Richard Nixon en John F. Kennedy had gezongen in hun gooi naar het presidentskandidaatschap. Haar neefje in het programma ‘Voor de vuist weg’ leek haar wel wat. Kennedy was net een maand ervoor vermoord, dus zag Duys dat wel zitten.

Ik weet nog exact de datum van mijn optreden: 27 december. Willy Alberti was er ook, en zijn platen draaiden mijn ouders grijs. Dus die kende ik wel. In de kleedkamer zongen we samen zijn liedje ‘Hart van mij’. Geweldig! Die bewuste uitzending van ‘Voor de vuist weg’ heeft mijn leven totaal veranderd. Ik kreeg allerlei verzoeken voor andere tv-programma’s, maar ik moest terug naar Amerika om mijn diploma te halen. Ruim een halfjaar later stapte ik opnieuw op het vliegtuig richting Nederland, maar nu voorgoed. René Sleeswijk van de ‘Snip en Snap revue’ nam mij onder zijn hoede. Ik woonde bij mijn opa. Mijn carrière nam een vlucht; al snel kon ik mijn eerste plaatje opnemen bij Phillips. Het was een gekkenhuis. Ik heb álles te danken aan Willy Alberti en Willem Duys, én aan mijn partner Jan.

Ik ontmoette hem in een bar vlak voor mijn deelname aan het nationale songfestival in 1968. Vanaf die dag zijn we samen. Jan nam mijn management op zich en doet dit 55 jaar later nog steeds. Inmiddels zijn we een soort van ééneiige tweeling geworden. Natuurlijk miste ik mijn ouders, broer en zus heel erg in het begin. Ik nam op mijn achttiende een belangrijke stap in mijn leven en zat wel mijlenver bij ze vandaan. Jan, en artiesten zoals Imca Marina, Willy en Willeke Alberti, Rita Corita, Anneke Grönloh, Rob de Nijs en Ria Valk voelden als mijn nieuwe familie. Onderling waren we hecht. Mijn carrière zie ik zeker niet als vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen. Tegenwoordig treed ik nog twee, drie keer in de week op. Een leven zonder een optreden? Ik zou niet weten hoe dat moet.”