Gezwinde spoed

Ze is de belangrijkste vrouw van het land. De koningin achter een groep aan laten sjokken is dus geen optie. Haar tempo is leidend, hoe hoog of laag dat ook ligt. Wie daarover kon meepraten, was Luitzen Boelens, de voormalige burgermeester van Weststellingwerf.

In 1974 kreeg hij visite van niemand minder dan koningin Juliana. Op het programma stond een mooie fietstocht door natuurreservaat Rottige Meente. Geheel volgens het protocol fietste Boelens voorop, met hoed, ketting en al. Blijkbaar had de burgervader de conditie van de Biking Queen, zoals Juliana in het buitenland werd genoemd, onderschat. Herhaaldelijk moest ze hem aanmanen tot ‘grotere spoed’. Elf jaar eerder, in 1963, vond er een vergelijkbaar voorval plaats. Tijdens een staatsbezoek aan Iran steeg het kwik tot boven de veertig graden Celsius. Geen pretje, want op het programma stond een bezoek aan een hoge tempel in de steppe. Koningin Juliana liet zich niet van de wijs brengen. In het marstempo waar ze bekend om stond, wandelde ze naar de bestemming toe. De sjah moest al snel afhaken. Minister Luns wilde zich niet laten kennen en probeerde de koningin bij te benen. In eerste instantie lukte dat nog wel, maar na verloop van tijd werd het tempo hem ook te hoog. “Majesteit”, zo klonk het, “u hebt meer aan een levende minister dan een dode.” Wat was ik daar graag bij geweest!

Bij de beveiliging van het Koninklijk Huis is het tempo van de Oranjes overigens ook een onderwerp van gesprek. Het is immers niet de bedoeling dat de bodyguards – in geval van nood – de koning uitgeput en hijgend moeten beschermen. Toen Willem-Alexander in 2010 meedeed met de ‘Run for Water’, werd hij om die reden dan ook omringd door vier beveiligers. Twee op de fiets, keurig in overhemd, en twee rennend, in sportieve kleding. Tegenwoordig maakt de koning het zichzelf – en zijn beveiligers – wat makkelijker. Nog steeds traint hij naar eigen zeggen drie tot vier keer per week, maar dan wel thuis, op een loopband in de fitnessruimte.