Nog dagelijks kijk ik naar haar uit

Welk moment veranderde het leven van zangeres Ellen ten Damme? Ze werd verliefd op de uit het nest gevallen ekster Arie L. Ekster. De vogel werd jarenlang haar maatje en een ster op het podium.

‘Zo’n onschuldig diertje laat
je toch niet aan het lot over’

Over Ellen
Ellen ten Damme (1967, Warnsveld) toert met haar programma ‘Barock’ vanaf eind maart tot en met eind juni door het land. Een verrassende show waarin zij haar veelzijdigheid als zangeres, danseres, acrobate, muzikante, schrijfster en componist laat zien. De première is 22 februari in Koninklijk Theater Carré.

Dat je zo’n innige band met een vogeltje kunt hebben, had ik nooit kunnen bedenken. Arie L. Ekster was vlak voor mijn deur uit het nest gevallen. ‘Kunnen we haar niet redden’, vroeg mijn manager die haar vond. Volgens de wet mag het eigenlijk niet. Maar ja, je laat zo’n schattig onschuldig diertje toch niet aan het lot over. Ik leerde wat ze nodig had: water om in te badderen en ik voerde haar meelwormen. Ze had zo veel verzorging nodig. Omdat ze niet in een kooi zat, poepte Arie L. Ekster overal in huis en maakte veel stuk. Na de babyfase werd ze een soort hangjongere. De ene keer terroriseerde ze mijn leefomgeving, op een ander moment flirtte ze hartstochtelijk. Meestal vertrekken vogels die bij mensen wonen, maar Arie L. Ekster bleef zeven jaar. Degene die eten geeft wordt het belangrijkst. Ik nam haar overal mee naar toe. In het begin zat ze nog in een bak, later ging ze los mee. Op straat zat ze meestal aan een touwtje op mijn schouder. Arie L. Ekster zong prachtig en helder van toon. Veel mensen denken dat eksters alleen kunnen krijsen. Ik bedeelde haar een kleine rol toe in mijn shows. Te lang in veel herrie verkeren is ook niet goed voor zo’n beestje. Ik schafte speciaal voor Arie L. Ekster een eigen trailer aan. Van hotelkamers maakte ze zo’n enorme bende. Dan trok ze de siliconenkit uit de voegen van badkamers, wc-rollen rolde ze af en de chips uit de minibar at ze op. Eksters zijn pienter. Als ik met haar bij mijn moeder kwam, wist ze precies waar ze de vorige keer een stukje kaas had verstopt. Arie L. Ekster liet duidelijk haar voorkeur voor mensen merken: zo was ze gek op jongens. Ze gaf mij gezelligheid, en ik kon urenlang haar gedrag bestuderen. Samen hebben we hilarische avonturen beleefd. Een keer rukte de brandweer voor haar uit: moest ze uit een hele hoge boom gehaald worden bij een 3FM-actie voor het goede doel tegen ontbossing. Auto’s werden weggesleept en takken weggezaagd om bij Arie L. Ekster te komen. Het voorval haalde zelfs ‘De Telegraaf’. Zes jaar geleden vloog ze bij de oppas tijdens een storm uit het raam. Arie L. Ekster was onvindbaar. Ik was zó verdrietig. Nog dagelijks kijk ik naar haar uit en hoop ik dat ze eens op mijn stoep zit. Ik mis haar aanwezigheid.”