Kees van der Spek over perfect

Een jaar of vier geleden kreeg ik van het Liliane Fonds het verzoek om voor SBS 6 een reportage te maken over albino’s in Centraal-Oost Afrika. In Tanzania, Kenia en Oeganda komt albinisme veel voor.

Ze hebben het daar niet alleen moeilijk vanwege hun kwetsbare huid in de zon, maar vooral vanwege het volksgeloof. Clandestiene tovenaars beweren namelijk dat lichaamsdelen van een geofferde albino geluk voor zakenlui brengen. Kinderen worden bijvoorbeeld onder een winkel in beton gestort. Het Liliane Fonds wilde een tehuis bouwen voor deze kinderen, zodat ze veilig konden opgroeien. Kees Tol zou een verslag over de bouw maken en ik een soort undercoveroperatie over hoe die tovenaars te werk gaan.

Daarvoor moest ik naar het stadje Mwanza in Tanzania afreizen, in de buurt van het Victoriameer. Omdat het een moeilijke trip was en het onderwerp niet ongevaarlijk, vroeg ik een gids-tolk-chauffeur die me zou kunnen begeleiden. Dat werd me allemaal toegezegd, maar enkele dagen voor het vertrek kreeg ik van SBS te horen dat mijn opnametijd verkort was tot vier dagen. Bovendien had het Liliane Fonds, dat het vervoer zou regelen, zich teruggetrokken omdat het onderwerp te beladen was. Het werd dus een onmogelijke opdracht voor me: te weinig dagen, een zware reis, plus een gevaarlijk onderwerp. Ik overwoog dan ook me terug te trekken. Maar wat gebeurt er? Tijdens de Kerst heb ik een vriend met zijn vriendin te eten. Op een gegeven moment wordt zij gebeld door een vriendin uit Tanzania. ‘Tanzania?’, zei ik verbaasd. ‘Ja, uit een klein stadje, Mwanza.’

Bleek dat die vrouw een relatie had gehad met ene Perfect uit Mwanza, vertaler-gids in het bezit van een fourwheel-drive. Bovendien werkte hij in een groep die zich inzette voor albinokinderen. Samen hebben we een geweldige reportage gemaakt. Perfect was de juiste man op de juiste plaats voor mij. Ik ben hem nog steeds dankbaar. En niet onbelangrijk: het kindertehuis is er gekomen, met een fl inke muur eromheen, zodat ze veilig kunnen leven.