Isolement

Eind juni verscheen het boek ‘Ouderen in sociaal isolement’ van onderzoekster Anja Machielse. Zij doceert aan de Universiteit voor Humanistiek en volgde drie jaar lang 53 ouderen in Rotterdam. In die gemeente werd in 2013 het stoffelijk overschot van een 74-jarige vrouw aangetroffen, die tien jaar dood in haar huis had gelegen. Eenzaamheid onder ouderen is sindsdien een prioriteit in de havenstad, die pas de campagne ‘Voor Mekaar’ lanceerde. Een mooi initiatief om buurtbewoners te activeren en ervoor te zorgen dat de komende jaren alle 75-plussers huisbezoek krijgen om te kijken of ze hulp nodig hebben.

Dit onderwerp heeft ook alle aandacht van MAX; we komen in het najaar met een serie tv-programma’s waarin we laten zien dat het mogelijk is om ouderen aan een nieuw sociaal netwerk te helpen. Daarom ben ik zo geschrokken van de onderzoekster die in een interview met het ‘NRC’ stelt dat het zinloos is om vereenzaamde ouderen uit hun isolement te halen. “Help hen om hun isolement vol te houden”, zegt ze, “want dat is wat ze willen.” Hoe kan je zo hardvochtig over je medemens praten? Geen menselijk wezen kiest er uit vrije wil voor om zijn dagen in volstrekte eenzaamheid door te brengen! Ieder hunkert toch naar aandacht, naar sociaal contact? Machielse claimt dat het beter werkt om professionele hulpverleners in te schakelen. Nog ervan afgezien dat die professionals wegbezuinigd worden, in zo’n maatschappij willen we toch niet leven, waarin we wegkijken van onze buurtgenoten en doof en blind zijn voor hun schreeuw om aandacht?